जगण्याचं टॉनिक
बालाजी मदन इंगळे
दावणीत वळीनं जनावरं बांधलेली होती. आजून शेण काढलं नव्हतं. गेनूला याला आज उशीर झालता. गेनू आला. आल्या आल्या टोपलं घेटला. आन् खाली वाकून गपं-गपं शेण काढलाला. शेण काढताना एका म्हशीनं बरूबर गेनूच्या डोक्यावर शेण टाकली. बाजूचे मालक-मालकीन तर जोराने हासलेच पर सोता गेनूबी हासलाला...
गोष्ट बारीकच होती. आचानकच घडलती. पर सगळ्याला हासवून गेली. आशा आचानक घडलेल्या कैक गोष्टी आपल्याला हासवून जात्यात. आन् हासू थोडंच का आसंना पर समाधान दिवून जातंय. म्हणून आपल्या रोजच्या पळापळीच्या जिंदगीत आसल्या बारक्या बारक्या हासायच्या जागा माणसानं हुडकून काडावं. मुद्दामून हुडकून काडावं आन् हासावं. काबर तर हासनं ही आपल्या कामाची ऊर्जा आसत्याय. आन् ही ऊर्जा आपल्या मनाचा घोर कमी करत्याय.
पाळण्यातलं बाळ हासतंय. वर टांगलेलं खेळणं जसं हालंल तसं हातपाय हालिवतंय आन् हासतंय. त्येचं हासू बघून आपल्याला हासू येतंय. चाचरत बोलणारं कोण आसंल आन् त्येनं बोलताना काय येगळंच बोल्लासंल तर हासू येतंय. साधं कोण चिकलात पडलं, सायकलवरून पडलं, पाय घसरून पडलं, एकमेकाला धडकलं, विचित्र कपडे घातलं, निरसं दूध पेल्यावर कुणाच्या मिशा तयार झाल्या, कुणाची मागून पॅन्ट फाटली तरबी हासू येतंय. कोण दारू पिऊन डुलंत डुलंत चाल्लंय आन् चालता चालता पडलं तरी हासू येतंय. बारक्या पिळग्यावानं जर कुत्र्याच्या नाहीतर गाढवाच्या शेपटाला एकांदी डब्बा बांधलं आन् ते कुत्रं घाबरून भनान् पळालं तर हासू येतंय. काईजनाला गुदगुल्या केलं की हासू येतंय.
काई माणसं लई बोलकी आसत्यात. त्येंची बोलण्याची एक सोताची स्टाइल आसत्याय. इतबर घडलेली गोष्ट हातभर करून आसं रंगवून सांगत्यात की त्यांच्या नुसत्या सांगण्याच्या स्टाईलमुळंच आयकणाऱ्याला हासू येतंय. म्हणून अशा माणसावाच्या आसपास सारखं माणसं राहत्यात. काई माणसं हासिवण्याची मुद्दाम कोशिश करत्यात. दुसऱ्याला चिडिवत्यात. टोमणे मारत्यात. नाहीतर चालण्याची, बोलण्याची स्टाईल करून दाखिवत्यात. एकांद्या माणसाच्या दिसण्याच्या, कपडे घालण्याच्या, बोलण्याच्या, चालण्याच्या, स्टाईलवरूनबी कायतर बोलत्यात आन् हासिवत्यात. कष्टभऱ्या, पळापळीच्या ह्या जिंदगीत जिवाचा थोडा इरंगुळा होवं, दिवसभराचं कष्ट जरा इसरावं यासाठी ही धडपड चाल्लेली आसत्याय.
खरंतर हासणं हे जगण्याचं टॉनिक हाय. म्हणून माणसानं सारखं हासत ऱ्हावं. कोण खळखळून हासतंय, कोण बारीक हासतंय, कोण मोठ्यानं हासतंय, कोण मनातल्या मनात हासतंय. कसं का हासंना, पर माणसानं हासावं. काबर, तर हासणं ही माणूस जिवंत आसल्याची खूण हाय. म्हणून परत्येकानं आपल्या मधी आसलेलं एक खोडेल पोरगं सारखं सारखं बाहेर काढावं. परिस्थिती कशीबी आसू अधून-मधून खोडी करावं. खोडी करून हासावंबी आन् हासवावंबी.
बऱ्याचदा हासणं परिस्थितीवरबी आवलंबून आसतंय. पाऊस चांगला पडला की पीक खुरपंताना, रास करतानाबी समाधानाचं हासू येतंय. पोरगं मन लावून शिकलालं की शाळेतून घरी आल्यावर जे शाळेतले किस्से सांगतंय ते आयकूनबी हासू येतंय. आपल्या माणसावर आपलं प्रेम आसलं, काई स्वार्थ नसला, त्येंच्यावर जीव आसला की मनातून हासू येतंय. पोरगं कामाला लागलं की आपलं जीवनच हासू लागतंय. पोरगी सुखानं नांदलाली की इकडं सगळं घर हासतंय.
चांगल्या परिस्थितीत हसण्याला वाटा मोकळ्या आसत्यात. पर बिकट परिस्थितीतबी जे धीरानं ऊभं ऱ्हावून हासत्यात आन् हासिवत्यात तेच खरं हासणं आन् हासिवणं आसतंय. आन् ह्येच जगातलं सगळ्यात सुंदर हासणं आसतंय. ह्या जगात ' वाचाल तर वाचाल ' ही जेवडं खरं हाय तेवडंच ' हासाल तर जगाल ' हे बी खरं हाय.