शिवानी रांगोळे, अभिनेत्री
परवाच दहावीचे निकाल लागले. मला पुन्हा नव्यानं शाळेची आठवण झाली. शाळा आणि पाऊस हे इतकं भन्नाट नातं आहे ना, की त्याला काही तोडच नाही. शाळा सुरू होताना नेहमी पाऊस पडतो.
म्हणजे हे कसं आहे, की सुट्टीत छान आंबे खाऊन झालेले असतात. एप्रिल-मे हे दोन महिने म्हणजे उकडून जीव हैराण झालेला असतो आणि हळूहळू आकाशात ढगांची दाटी व्हायला लागते. आज येणार, आज येणार असं वाटतं आणि नेमका त्या दिवशी पाऊस पडतच नाही. नुसतेच ढग वाऱ्यानं पुढं सरकतात. दुसऱ्या दिवशी दुपारपर्यंत ढगाळ वातावरण असतं आणि कालच्यासारखंच दिवसभर पाऊस पडणारंच नाही, असं वाटतं. संध्याकाळी कुठं बाहेर जायचा प्लॅन केला जातो आणि चक्क भुरभुरत्या पावसाचं आगमन होतं. हळूहळू त्याचं रूपांतर सरींत होतं आणि नंतर चक्क रात्रभर तो धो धो पडतच राहतो.
शाळेचा पहिला दिवस आणि पावसाची रिमझिम हे नातं म्हणूनच मला विशेष आवडतं. मी ज्या शाळेत होते, त्या शाळेच्या कुंपणाला जाळीच्या खिडक्या होत्या. वर्गातून बाहेर पडत राहणारा पाऊस बघायला तेव्हा मजा यायची. तिथेच मी कविताही करायला लागले; म्हणूनच पाऊस म्हटलं, की अजूनही मला कविता करायचा मूड येतो. एक वेळ पावसात कॉलेजमध्ये जायला मला फारसं आवडायचं नाही; पण शाळेत धमाल असायची.
मला पाऊस असला, की घरीच बसायला आवडतं. माझ्या घराच्या मागेच टेकडी आहे. तिथे पावसाळ्यात मोर येतात. हातात गरमागरम कॉफीचा मग, त्यातून येणाऱ्या धुंद करणाऱ्या वाफा आणि पाऊस हे माझं अगदी आवडतं कॉम्बिनेशन आहे. घरात बसून मला भजी खायलाही आवडते.
सुदैवानं बऱ्याचदा असं होतं, की आम्ही फॅमिली ट्रीप जेव्हा ठरवतो, तेव्हा त्या त्या ठिकाणी नुकतीच पावसाला सुरुवात झालेली असते. म्हणजे आम्ही जिथे जातो, तिथे आम्हाला पाऊस मिळतो. मधे मी सिक्कीमला गेलो होतो. तिथे वातावरण थंड होतंच; पण आम्ही गेलो आणि चक्क गारांचा पाऊस पडला. मग त्या कुडकुडत्या पावसाळी वातावरणात मस्त मॅगी चापली. ओलेते हात, भिजलेला चेहरा, शरीरावर काहीसा जड झालेला रेनकोट आणि पोटात ओरडणारे कावळे... अशा वेळी, अशा ठिकाणी गेल्यावर खरंतर दोन मिनिटांत होणाऱ्या मॅगीसारख्या पदार्थात काय ‘जन्नत’ आहे, हे कळतं. मला तर तिथेच ‘फुनसुक वांगडू’ होऊन राहावं, असं झालं होतं.
या वर्षी आम्ही लेहला गेलो होतो. तिथली सगळीच ठिकाणं अत्यंत फोटोजनिक आहेत. आम्ही गेलो, तेव्हा पँगॉग लेकला पाऊस पडला. तिथे आपल्याला वेगवेगळे रंग दिसतात. त्यात निळ्या रंगाच्याच प्रचंड वेगवेगळ्या छटा दिसतात. तिथंही भन्नाट वारं होतं. खूप मजा आली. सध्या कसं झालंय, की मी फिरत नसले, की मुंबईत असते; पण पावसात पळायला जायला आवडतं. रेनकोट घालून घराच्याच मागच्या मोठ्या गल्लीत रनिंग किंवा वॉकिंग पॅचवर एकटीनंच पळायला मला आवडतं. एआरएआयची टेकडीही पावसात चढायला मजा येते.
कॉलेजमध्ये असताना तिथल्या मोठ्या मैदानाशेजारून जाणारा एक रस्ता आहे, तिथं मी एकटीच जाऊन बसायचे. मी स्पेशल इंग्लिश घेतलेलं आणि माझ्या बाकी मित्रमैत्रिणींचे स्पेशल सब्जेक्ट्स वेगवेगळे होते. त्यामुळे आमच्या लेक्चर्सच्या वेळा वेगवेगळ्या असायच्या. मग मी एकटीच असायचे. तेव्हा या रस्त्यावरच्या एका स्पॉटवर जाऊन बसायचे. तिथे मी भुरभुरता आणि रिमझिम पाऊस अनुभवायला शिकले. स्वतःबरोबर एंजॉय करण्यातली मजाही मला यायला लागली. आधी वाटायचं, एकटं राहून सॉलिड बोअर होईल; पण पावसाचा नाद आणि त्या बदललेल्या हिरवळीत मला खूप प्रसन्न वाटायचं. कॉलेजवरच्या मैदानावर पाऊस असल्यामुळे कुणी खेळतही नसायचं. मी प्राणीप्रेमीही आहे. त्यामुळे मला तिथले कीटक, बेडूक बघत बसायला आवडायचं. मैदानावरच्या एखाद्या खड्ड्यात साचलेलं पाणी असं निवांत पहुडलंय, असं मला वाटायचं. तिथे मला शांत वाटायचं.
मला खरंतर प्रत्येक पावसाळा वेगवेगळा वाटतो. प्रत्येक पावसात छान, आनंदी वाटेलच, असं नाही. कधी पावसाळा शांत असतो, कधी आनंदी, कधी हळवं किंवा सॅड करणारा, तर कधी चक्क रोमँटिक करणारा... तरीही पांढरा टी-शर्ट आणि शॉर्ट्स या माझ्या आवडत्या आणि सर्वांत आरामशीर कपड्यांमध्ये कितीही वेळ पाऊस एंजॉय करायला मला प्रचंड आवडतो.
परवाच दहावीचे निकाल लागले. मला पुन्हा नव्यानं शाळेची आठवण झाली. शाळा आणि पाऊस हे इतकं भन्नाट नातं आहे ना, की त्याला काही तोडच नाही. शाळा सुरू होताना नेहमी पाऊस पडतो.
म्हणजे हे कसं आहे, की सुट्टीत छान आंबे खाऊन झालेले असतात. एप्रिल-मे हे दोन महिने म्हणजे उकडून जीव हैराण झालेला असतो आणि हळूहळू आकाशात ढगांची दाटी व्हायला लागते. आज येणार, आज येणार असं वाटतं आणि नेमका त्या दिवशी पाऊस पडतच नाही. नुसतेच ढग वाऱ्यानं पुढं सरकतात. दुसऱ्या दिवशी दुपारपर्यंत ढगाळ वातावरण असतं आणि कालच्यासारखंच दिवसभर पाऊस पडणारंच नाही, असं वाटतं. संध्याकाळी कुठं बाहेर जायचा प्लॅन केला जातो आणि चक्क भुरभुरत्या पावसाचं आगमन होतं. हळूहळू त्याचं रूपांतर सरींत होतं आणि नंतर चक्क रात्रभर तो धो धो पडतच राहतो.
शाळेचा पहिला दिवस आणि पावसाची रिमझिम हे नातं म्हणूनच मला विशेष आवडतं. मी ज्या शाळेत होते, त्या शाळेच्या कुंपणाला जाळीच्या खिडक्या होत्या. वर्गातून बाहेर पडत राहणारा पाऊस बघायला तेव्हा मजा यायची. तिथेच मी कविताही करायला लागले; म्हणूनच पाऊस म्हटलं, की अजूनही मला कविता करायचा मूड येतो. एक वेळ पावसात कॉलेजमध्ये जायला मला फारसं आवडायचं नाही; पण शाळेत धमाल असायची.
मला पाऊस असला, की घरीच बसायला आवडतं. माझ्या घराच्या मागेच टेकडी आहे. तिथे पावसाळ्यात मोर येतात. हातात गरमागरम कॉफीचा मग, त्यातून येणाऱ्या धुंद करणाऱ्या वाफा आणि पाऊस हे माझं अगदी आवडतं कॉम्बिनेशन आहे. घरात बसून मला भजी खायलाही आवडते.
सुदैवानं बऱ्याचदा असं होतं, की आम्ही फॅमिली ट्रीप जेव्हा ठरवतो, तेव्हा त्या त्या ठिकाणी नुकतीच पावसाला सुरुवात झालेली असते. म्हणजे आम्ही जिथे जातो, तिथे आम्हाला पाऊस मिळतो. मधे मी सिक्कीमला गेलो होतो. तिथे वातावरण थंड होतंच; पण आम्ही गेलो आणि चक्क गारांचा पाऊस पडला. मग त्या कुडकुडत्या पावसाळी वातावरणात मस्त मॅगी चापली. ओलेते हात, भिजलेला चेहरा, शरीरावर काहीसा जड झालेला रेनकोट आणि पोटात ओरडणारे कावळे... अशा वेळी, अशा ठिकाणी गेल्यावर खरंतर दोन मिनिटांत होणाऱ्या मॅगीसारख्या पदार्थात काय ‘जन्नत’ आहे, हे कळतं. मला तर तिथेच ‘फुनसुक वांगडू’ होऊन राहावं, असं झालं होतं.
या वर्षी आम्ही लेहला गेलो होतो. तिथली सगळीच ठिकाणं अत्यंत फोटोजनिक आहेत. आम्ही गेलो, तेव्हा पँगॉग लेकला पाऊस पडला. तिथे आपल्याला वेगवेगळे रंग दिसतात. त्यात निळ्या रंगाच्याच प्रचंड वेगवेगळ्या छटा दिसतात. तिथंही भन्नाट वारं होतं. खूप मजा आली. सध्या कसं झालंय, की मी फिरत नसले, की मुंबईत असते; पण पावसात पळायला जायला आवडतं. रेनकोट घालून घराच्याच मागच्या मोठ्या गल्लीत रनिंग किंवा वॉकिंग पॅचवर एकटीनंच पळायला मला आवडतं. एआरएआयची टेकडीही पावसात चढायला मजा येते.
कॉलेजमध्ये असताना तिथल्या मोठ्या मैदानाशेजारून जाणारा एक रस्ता आहे, तिथं मी एकटीच जाऊन बसायचे. मी स्पेशल इंग्लिश घेतलेलं आणि माझ्या बाकी मित्रमैत्रिणींचे स्पेशल सब्जेक्ट्स वेगवेगळे होते. त्यामुळे आमच्या लेक्चर्सच्या वेळा वेगवेगळ्या असायच्या. मग मी एकटीच असायचे. तेव्हा या रस्त्यावरच्या एका स्पॉटवर जाऊन बसायचे. तिथे मी भुरभुरता आणि रिमझिम पाऊस अनुभवायला शिकले. स्वतःबरोबर एंजॉय करण्यातली मजाही मला यायला लागली. आधी वाटायचं, एकटं राहून सॉलिड बोअर होईल; पण पावसाचा नाद आणि त्या बदललेल्या हिरवळीत मला खूप प्रसन्न वाटायचं. कॉलेजवरच्या मैदानावर पाऊस असल्यामुळे कुणी खेळतही नसायचं. मी प्राणीप्रेमीही आहे. त्यामुळे मला तिथले कीटक, बेडूक बघत बसायला आवडायचं. मैदानावरच्या एखाद्या खड्ड्यात साचलेलं पाणी असं निवांत पहुडलंय, असं मला वाटायचं. तिथे मला शांत वाटायचं.
मला खरंतर प्रत्येक पावसाळा वेगवेगळा वाटतो. प्रत्येक पावसात छान, आनंदी वाटेलच, असं नाही. कधी पावसाळा शांत असतो, कधी आनंदी, कधी हळवं किंवा सॅड करणारा, तर कधी चक्क रोमँटिक करणारा... तरीही पांढरा टी-शर्ट आणि शॉर्ट्स या माझ्या आवडत्या आणि सर्वांत आरामशीर कपड्यांमध्ये कितीही वेळ पाऊस एंजॉय करायला मला प्रचंड आवडतो.