मैत्रीची नाबाद पन्नाशी

परवा रस्त्यानं जाता-जाता ‘ऐसी वैसी दोस्ती नही, ए नंबर वन यारी है,’ हे गाणं माझ्या कानावर पडलं आणि मन भूतकाळात अगदी ५० वर्षं मागं गेलं. तो साधारणपणे १९६० ते १९६३चा काळ होता. मी, मदन महाजन, दिलावर बागवान, शरद सेवेकरी, बाबू बयास, दौलत दरेकर आम्ही सर्व जेजुरीचे. पुण्यश्लोक अहिल्यादेवी विद्या मंदिर या माध्यमिक शाळेचे आठवी ते दहावी या वर्गाचे विद्यार्थी. एका वर्गात नसू कदाचित; पण क्रिकेट हा आमच्यामधील समान होता आणि त्या दुव्यानं आम्हा सर्वाना घट्ट मैत्रीच्या धाग्यात कधी बांधलं हे आम्हाला कळलंही नाही.
बालपणीचे ते दिवस अत्यंत सुखकर आणि आनंददायी होते. त्यावेळी दोन वेळचं जेवण आणि रात्रीची झोप सोडली, तर सर्वकाळ आम्ही सर्व बरोबर आणि एकमेकांच्या सुखदुःखात सहभागी असायचो. इथं आमच्या आणखी एक अशाच जिवलग मित्राची आठवण नमूद करणं अपरिहार्य आहे. यशवंत नवगिरे हा आमचा मित्र आमच्या पुढं म्हणजे कॉलेजच्या दुसऱ्या/तिसऱ्या वर्षाला होता. तो पुण्याला हॉस्टेलला होता; पण कोणत्याही सुट्टीत तो जेजुरीला यायचा आणि आमच्यात सहभागी व्हायचा. आम्हाला अभ्यासतही त्याचं मार्गदर्शन मिळत होतं.
काळ पुढं गेला आणि सर्वजण नोकरी/व्यवसाय, कुटुंबात रममाण झाले. हळूहळू गाठीभेटी, संपर्क कमी झाला. मात्र, याला अपवाद आमच्या तिघांचा होता. मी, शरद सेवेकरी आणि दिलावर बागवान. आमच्या तिघांची दोस्ती तशीच पुढं चालू राहिली. शिक्षण, नोकरी, व्यवसाय वगैरे आमच्या मैत्रीच्या आड कधीही आलं नाही. कधी-कधी काही निमित्तानं, कधी कधी ठरवून, तर कधी कधी न ठरवता आम्ही भेटत असतो. एकमेकांची सुखदुःखं एकमेकांशी शेअर करतो. अडीअडचणी एकमेकांना शारीरिक, मानसिक आणि आर्थिक मदतही करतो. आता आम्ही तिघंही सत्तरीच्या पुढं आहोत आणि कौटुंबिक जबाबदारीतून पूर्णपणे मुक्त आहोत. पुण्याला स्थाइक झालो आहोत आणि त्यामुळे महिन्यातून एकदा भेटतोच.
पुण्याच्या जवळपास किंवा जेजुरीलाच सकाळपासून संध्याकाळपर्यंतची एक दिवसाची छान छोटी ट्रिप करायची, सर्व विषयांवर मनसोक्त गप्पा मारायच्या हे ठरूनच गेलंय. अशी आहे आमची नाबाद आणि पन्नास वर्षं झालेली नंबर वन यारी, दोस्ती