माऊंट एव्हरेस्टपेक्षा ‘रॅम’ आव्हानात्मक!

कोणतीही अॅक्टिव्हिटी करायची असेल तर तुमचा आत्मविश्वास महत्त्वाचा असतो. आत्मविश्वास आणि मनाची तयारी असेल तर जगातील कोणतेही काम तुम्ही साध्य करू शकता.

कोणतीही अॅक्टिव्हिटी करायची असेल तर तुमचा आत्मविश्वास महत्त्वाचा असतो. आत्मविश्वास आणि मनाची तयारी असेल तर जगातील कोणतेही काम तुम्ही साध्य करू शकता. पहिल्या वर्षी रॅम ही स्पर्धा केल्यानंतर मी काही ठिकाणी कमी पडलो. माझ्यात ज्या कमतरता होत्या त्या दुसऱ्या प्रयत्नात दूर केल्या, म्हणूनच मला यशाला गवसणी घालता आली. रेस अॅक्रॉस अमेरिका (रॅम) ही स्पर्धा वैयक्तिक गटात भारतात प्रथमच पूर्ण करण्याचा मान मिळवणारे ले. क. श्रीनिवास गोकुळनाथ यांच्याशी केलेली बातचीत..

महाराष्ट्र टाइम्स.कॉम

सायकलची आवड कशी निर्माण झाली?

लहानपणापासून सायकलची ओढ प्रत्येकात असते. त्या वयात सायकलला हात लावला नाही असा मुलगा क्वचितच एखादा सापडेल. सायकलची आवड इतरांपेक्षा माझ्यात जरा जास्तच होती असे म्हटल्यास वावगे ठरणार नाही. सायकलबरोबरच साहसी खेळांची आवड असल्याने ज्या ठिकाणी साहसी खेळाला वाव आहे, अशाच ठिकाणी करिअर करायचे, असा निश्चय केला. मी बंगळुरू शहरात सायकलवरच अनेक ठिकाणी जात असे. कॉलेजला गेल्यानंतर ही आवड जास्त बहरत गेली. त्यानंतर मी लांब पल्ल्याच्या राइड करू लागलो. कधी दोनशे किलोमीटर, तर कधी तीनशे किलोमीटर अशा अंतराच्या मोहिमा फत्ते केल्या. बंगळूरू- हैदराबाद, बंगळुरू- उटी या मार्गावर अनेकदा सहज म्हणून जात असे. अशारीतीने आवड निर्माण होत गेली.

रॅममध्ये सहभागी होण्याचा निर्णय कधी घेतला?

एकदा अशीच लांब पल्ल्याची रेस करत असाताना मनात विचार आला, किती दिवसांपर्यंत आपण असे करायचे. काही तरी मोठे काम आपल्या हातून घडले पाहिजे, म्हणून मी कन्याकुमारी ते लडाख ही सायकलयात्रा केली. १५ दिवस आणि १७ तासांत पूर्ण करणारा मी एकमेव भारतीय ठरलो. या यात्रेची ‘लिम्का बुक ऑफ रेकॉर्ड’मध्ये नोंददेखील झाली. त्यानंतर आपल्या वयाची चाळीस वर्षे पूर्ण होण्याच्या आत मोठी अचिव्हमेंट करायची, असा निश्चय केला व तयारीला लागलो. अनेक ठिकाणांहून माहिती जमा करीत असताना रेस अॅक्रॉस अमेरिका (रॅम) या मोहिमेत सहभागी व्हायचे, असा निश्चय करून त्यासाठी प्रयत्न सुरू केले. सुरुवातीला २०१५ मध्ये यात सहभागी झालो. मात्र, यश आले नाही. माझ्यात असलेल्या त्रुटींचा अभ्यास करून मी पुन्हा सहभागी होण्याचा निर्णय घेतला व २०१७ मध्ये पुन्हा सरावाला सुरुवात केली.

मोहिमेत सहभागी होण्याची तयारी कशा पद्धतीने केली?

स्पर्धेत बहुतांश लोक सांघिकरीत्या सहभागी होतात. मात्र, मी वैयक्तिक गटात सहभागी होण्याचा निर्णय घेतला. यासाठी अकरा महिने कसून सराव केला. ज्या गोष्टींची माझ्यात कमतरता होती, त्या गोष्टीवर लक्ष केंद्रित केले. यासाठी मला आर्मीच्या अधिकाऱ्यांनी मोलाचे सहकार्य केले. त्यांनी मला सरावासाठी वेळ दिला. त्यामुळे मी हे साध्य करू शकलो. या स्पर्धेत यशस्वी व्हायचेच या निश्चयाने मी पछाडलो होतो. डेक्कन लतीफ हँगर यांचे यासाठी मोलाचे मार्गदर्शन लाभले. या मोहिमेसाठी मला कोणत्याही प्रकारचे आर्थिक सहाय्य कुणाकडून मिळाले नाही. पहिल्या वर्षी मोठ्या प्रमाणात पैसे खर्च झाले होते. दुसऱ्या वर्षीही पैसे उभे करायचे होते. मित्र, नातेवाइकांनी पैसे उभे करण्यासाठी खूप मदत केली. ही स्पर्धा पूर्ण करणे म्हणजे माऊंट एव्हरेस्ट सर करण्यासारखे होते. आजपर्यंत संपूर्ण जगात ही स्पर्धा पूर्ण करणारा मी २१६ वा आहे व भारतात पहिला आहे.

तुमचा दिनक्रम कसा होता?

पहाटे चार वाजता माझा दिवस सुरू व्हायचा. सकाळी ७.३० पर्यंत मुंबई- आग्रा रोडवर सायकलचा सराव करत होतो. त्यानंतर ८ वाजता ऑफिसला जाणे, २.३० वाजता ऑफिसहून परत येणे, ३.३० वाजता पुन्हा सायकलिंगला सुरुवात करणे, संध्याकाळी ६.३० पर्यंत पुन्हा सराव असा दिनक्रम होता. शेवटी काही वेळा तर सतत २० तास सायकलचा सराव केला होता. माझ्या यशात माझ्या पत्नीचा मोलाचा वाटा आहे. तिने माझे घर सांभाळले, अनेकदा मला प्रोत्साहन दिले. त्यामुळेच मी हे करू शकलो.

पुढे काय करायचे आहे?

माझ्यापुढे सर्वांत महत्त्वाचा कर्जाचा प्रश्न आहे. स्पर्धेसाठी घेतलेले कर्ज फेडायचे आहे. त्यानंतर जगात अशा अनेक रेस आहेत, त्यात सहभागी व्हायचे आहे. सायकल माझी पॅशन आहे. रॅमच्या ३६ वर्षांच्या इतिहासात माझ्याइतके टायमिंग कुणीही दिलेले नाही. रेस अॅक्रॉस अमेरिका ही स्पर्धा पूर्ण करणे म्हणजे माऊंट एव्हरेस्ट सर करण्यापेक्षा जास्त आहे.

या स्पर्धेत भाग घेणाऱ्यांना काय सांगाल?

तुमच्यात पॅशन असणे महत्त्वाचे आहे. तुम्ही कोणत्याही क्षेत्रात काम करत असाल, मन लावून काम केले तर तुम्हाला निश्चित फळ मिळणार आहे. स्वतःवर भरोसा ठेवा. निगेटिव्ह विचार मनातून काढून टाका. हो, मी मिळवणारच हे ध्येय उराशी बाळगले तर तुम्हाला कुणीही रोखू शकणार नाही.