MT Positive News
pravin.bidve@timesgroup.com
Tweet : BidvePravinMT
नाशिक :
पहाटे सव्वातीनला देवळाली कॅम्प येथून एक जवान सिव्हिल हॉस्पिटलमधील करोना आयसोलेशन इमारतीमध्ये आला. मला खूप दम लागतोय. श्वास घ्यायला त्रास होतोय. मला कोविड-१९ झाल्याची भीती वाटतेय, असे सांगू लागला. त्याच्या आवश्यक तपासण्या केल्या. त्याचे रिपोर्ट नॉर्मल होते. जम्मूमधील त्याचा सहकारी करोना पॉझिटिव्ह आल्याचे समजल्याने तो भेदरला होता. आम्ही त्याला औषधांबरोबरच मानसिक आधार दिला. एका सैनिकाची सेवा करण्याची संधी आम्हाला मिळत होती. आम्हीदेखील सध्या सैनिकाप्रमाणेच जीवाची बाजी लावून लोकांना करोनापासून वाचविण्याचा प्रयत्न करीत आहोत, हे सांगताना सिव्हिल हॉस्पिटलमधील चतुर्थश्रेणी कर्मचारी टिनू परिहार यांचा ऊर अभिमानाने भरून आला होता. अर्थात, ही केवळ त्यांची भावना नाही तर आरोग्य विभागात काम करणाऱ्या प्रत्येकाची मनोवस्था आज यापेक्षा वेगळी नाही.
करोना संशयित आणि बाधित रुग्णांसाठीच्या आयसोलेशन इमारतीत करोना बाह्यरुग्ण विभागात परिहार प्रयोगशाळा परिचर म्हणून सेवा देत आहेत. करोना लक्षणे असलेला कोणताही रुग्ण सर्वप्रथम परिहार यांच्यासारख्या कर्मचाऱ्यांच्याच संपर्कात येतो. ते सांगतात येणारी व्यक्ती पॉझिटिव्ह आहे की निगेटिव्ह हे स्वॅबच्या अहवालावरून समजते. त्यामुळे येणाऱ्या प्रत्येक रुग्णाला सामोरे जाताना जोखीम सारखीच असते. त्याच्याशी आम्ही तीन मीटरवरून संवाद साधतो. काही रुग्ण जवळ येतात. त्यामुळे जोखीम अधिक वाढते. जिल्हा शल्यचिकित्सक डॉ. सुरेश जगदाळे यांच्या सूचनेनुसार, आम्ही पर्सनल प्रोटेकशन किट (पीपीई) परिधान करूनच काम सुरू करतो. आमच्या काही बांधवांकडे रुग्णाला जेवण देण्याची, फरशी पुसण्याची तर काही जणांकडे स्वच्छतागृह साफ करण्याचीदेखील जबाबदारी असते. प्रत्येकाचे काम तेवढेच महत्त्वाचे आणि सारख्याच जोखमीचे आहे.
सहा तास तहानलेलेच
या चार मजली इमारतीत बाह्यरुग्ण, करोना संशयित, बाधित रुग्णही ठेवले जातात. आम्ही सहा तासांच्या एका शिफ्टमध्ये १६ जण काम करतो. कामावर निघण्यापूर्वी अर्धा तास आम्ही प्रचंड तणावात असतो. कितीही खबरदारी घेत असलो तरी माणूस म्हणून सुप्त भीती आमच्याही मनात असते; परंतु कर्तव्य टाळता येत नसल्याने नकारात्मक विचार झटकून आम्ही कामावर रुजू होतो. पीपीई, गॉगल, मास्क परिधान करतो. सहा तास समर्पित भावनेने काम करतो. कोणतीही जोखीम नको असल्याने सहा तास आम्ही पीपीई, मास्कसारख्या सुरक्षासाधनांनी पूर्णतः बंदिस्त असतो. त्यामुळे मोकळा श्वासही घेता येत नाही. या कालावधीत आम्हाला पाणीदेखील पिता येत नाही. जेवण आणि पुरेसे पाणी पिऊनच आम्ही कामावर येतो.
'घरी जावेसे वाटत नाही'
आम्हाला सोमवार ते रविवार सलग सात दिवस ड्युटी करावी लागते. या काळात आम्ही सिव्हिल हॉस्पिटलच्या आवारातील एका होस्टेलमध्येच थांबतो. तेथेच आमच्या जेवणाची व्यवस्थाही केली आहे. सात दिवसांनी आमची पुढील सात दिवसांसाठी सुटी होते. मात्र, अशा धोकादायक परिस्थितीत काम करीत असल्याने घरी जाऊन कुटुंबीयांचा जीव धोक्यात घालावासे वाटत नाही. कुटुंबीयांना काळजी लागून राहते, म्हणून घरी परतावे लागते. मी तर मागच्या दाराने जातो. अंघोळ करूनच वेगळ्या खोलीत राहतो. स्वत:चे कपडे स्वतः धुतो. कुटुंबात असूनही अलिप्त असतो. केवळ नजरेने कुटुंबीयांची भेट होते. कुटुंबीय नाराजही होतात. त्यांची समजूत काढावी लागते. कुटुंबीय आणि बाहेरील रुग्ण अशा दोन्ही पातळ्यांवर आम्ही सध्या लढत आहोत. आमचे वरिष्ठ अधिकारी आमची पूर्ण काळजी घेत आहेत.