>> प्रफुल्लचंद्र पुरंदरे, वेसावे
मी पहिली प्रिया स्कूटर १९७६ साली घेतली. त्यावेळी वेसावे परिसरात फक्त माझीच स्कूटर होती. तेव्हा पेट्रोल फारच स्वस्त होतं आणि तसा पगार ही जेमतेम चार आकड्यात पोहोचला होता. तरी देखील ते फार चांगले दिवस होते. आजच्या मानाने स्वस्ताई होती. माझ्या या लाडक्या गाडीवरुन मी, माझी पत्नी आणि छोटी शीतल सर्वत्र फिरत असत. वडील देखील स्कूटरवर आनंदाने बसत असत. त्यानंतर सोनाली म्हणजे आमच्या दुसऱ्या मुलीचा जन्म झाला. शीतल पुढे उभी राहू लागली आणि छोटी सोनाली आईच्या मांडीवर बसत असे. असं आमचं छोटं कुटुंब फिरायला निघत असे.
मुली जशा मोठ्या होऊ लागल्या तसा मनात विचार आला, आता चारचाकी घ्यावी का? पण प्रश्न होता पार्किंगचा. शेवटी स्कूटरला साईड कार बसवली. दोन्ही मुली त्यात बसू लागल्या, अशा आमच्या तीन चाकी स्कूटरवर आम्ही भरपूर फिरलो. १९९२ साली बजाज स्कूटर घेतली. तिला देखील साइड कार लावली. आता दोघी मोठ्या होऊ लागल्या होत्या. साइड कारमध्ये दोघी मावेनात. तेवढ्यात शीतलला मेडिकलला अॅडमिशन मिळाली आणि ती हॉस्टेलमध्ये राहू लागली. पुन्हा आम्ही तिघं झालो. साडे पाच वर्षांनी शीतल डॉक्टर होऊन आली. पुन्हा तोच प्रश्न आमच्यासमोर उभा राहिला. नियतीने तो प्रश्न देखील चुटकीसरशी सोडवला. सहा महिन्यात शीतल लग्न होऊन सासरी गेली आणि आम्ही तिघंच राहिलो. नतंर त्या गाडीवर नातवंड बसू लागली.
आज चाळीस वर्षं मी स्कूटर चालवतोय. देवाच्या कृपेने कोणताही अपघात न होता. पण आता रस्त्यावर वाहतूक वाढली, पार्किंगची समस्या देखील होतीच, स्कूटरचे पार्ट मिळणं कठीण झालं होतं. वयोमानाने बाहेर जाणं देखील कमी झालं आहे. शेवटी निर्णय घेतला आता स्कूटर चालवणं बंद करू या. या स्कूटरवर माझ्या वडिलांपासून नातवंडांपर्यंत चार पिढ्यांनी प्रवासाचा आनंद लुटला आहे. नवीन वर्षाच्या पहिल्या दिवशीच माझ्या मुली, नातवंडं, पुतणे सारे जमले. आपल्या आवडत्या स्कूटरला निरोप देण्यासाठी. आता रितं रितं वाटतं.
मी पहिली प्रिया स्कूटर १९७६ साली घेतली. त्यावेळी वेसावे परिसरात फक्त माझीच स्कूटर होती. तेव्हा पेट्रोल फारच स्वस्त होतं आणि तसा पगार ही जेमतेम चार आकड्यात पोहोचला होता. तरी देखील ते फार चांगले दिवस होते. आजच्या मानाने स्वस्ताई होती. माझ्या या लाडक्या गाडीवरुन मी, माझी पत्नी आणि छोटी शीतल सर्वत्र फिरत असत. वडील देखील स्कूटरवर आनंदाने बसत असत. त्यानंतर सोनाली म्हणजे आमच्या दुसऱ्या मुलीचा जन्म झाला. शीतल पुढे उभी राहू लागली आणि छोटी सोनाली आईच्या मांडीवर बसत असे. असं आमचं छोटं कुटुंब फिरायला निघत असे.
मुली जशा मोठ्या होऊ लागल्या तसा मनात विचार आला, आता चारचाकी घ्यावी का? पण प्रश्न होता पार्किंगचा. शेवटी स्कूटरला साईड कार बसवली. दोन्ही मुली त्यात बसू लागल्या, अशा आमच्या तीन चाकी स्कूटरवर आम्ही भरपूर फिरलो. १९९२ साली बजाज स्कूटर घेतली. तिला देखील साइड कार लावली. आता दोघी मोठ्या होऊ लागल्या होत्या. साइड कारमध्ये दोघी मावेनात. तेवढ्यात शीतलला मेडिकलला अॅडमिशन मिळाली आणि ती हॉस्टेलमध्ये राहू लागली. पुन्हा आम्ही तिघं झालो. साडे पाच वर्षांनी शीतल डॉक्टर होऊन आली. पुन्हा तोच प्रश्न आमच्यासमोर उभा राहिला. नियतीने तो प्रश्न देखील चुटकीसरशी सोडवला. सहा महिन्यात शीतल लग्न होऊन सासरी गेली आणि आम्ही तिघंच राहिलो. नतंर त्या गाडीवर नातवंड बसू लागली.
आज चाळीस वर्षं मी स्कूटर चालवतोय. देवाच्या कृपेने कोणताही अपघात न होता. पण आता रस्त्यावर वाहतूक वाढली, पार्किंगची समस्या देखील होतीच, स्कूटरचे पार्ट मिळणं कठीण झालं होतं. वयोमानाने बाहेर जाणं देखील कमी झालं आहे. शेवटी निर्णय घेतला आता स्कूटर चालवणं बंद करू या. या स्कूटरवर माझ्या वडिलांपासून नातवंडांपर्यंत चार पिढ्यांनी प्रवासाचा आनंद लुटला आहे. नवीन वर्षाच्या पहिल्या दिवशीच माझ्या मुली, नातवंडं, पुतणे सारे जमले. आपल्या आवडत्या स्कूटरला निरोप देण्यासाठी. आता रितं रितं वाटतं.