झाडाखालचा आपुलकीचा ग्रूप

सुभाष जगताप

आमच्या ऑफिसमध्ये आमचा ग्रूप हा झाडाखालचा ग्रूप म्हणून ओळखला जातो. झाडाखालच्या ग्रूपमध्ये आम्ही एकूण सतरा जण आहोत. आमचे सर्व मोठे निर्णय हे दुपारच्या जेवणानंतर झाडाखालीच होतात. मग तो पार्टीचा निर्णय असो की गणेशोत्सवत पहिल्या दिवशी प्रसाद देण्याचा निर्णय असो. एखाद्या विषयावर चर्चा असेल तर त्यामध्ये सर्वजण हिरहिरीने भाग घेऊन आपलं मत मांडतात. ट्रेनमधील, बसमधील मजेदार किस्से सांगितले जातात. त्यावेळी आम्ही मनसोक्त हसतो. एखाद्या सदस्यावर संकट आलं तर सर्वजण धावून जातो.

आमच्या ग्रूपमधील मिलिंद राहुरकर याच्या प्रत्येक वाक्यात तुला माहित आहे असं असतं. ज्यावेळी तो तुला माहित आहे का असं बोलत नाही तेव्हा आम्हालाही चुकल्यासारखं वाटतं. आमच्या गप्पा चालू असतील आणि एखाद्याने काही प्रसंग सांगितले तर तो शरद नाईक. त्यांच्याकडे मित्राची किंवा नातेवाईकांची तशीच कथा तयार असतेच. खरं सांगायचं तर त्यांनी सांगितलेले किस्से कितीही वेळा ऐकले तरी ते पुन्हा-पुन्हा ऐकायला मजा येते. कथा सांगण्याचे त्याचे कसब वाखाणण्यासारखे आहे. तो सांगत असलेला प्रसंग डोळ्यासमोर उभा राहतो. अजय भानजी याला आम्ही प्रेमाने डॉक्टर बोलतो. यांच्याकडे एकूण 12 गाड्या आहेत. पण त्या त्याच्या सर्व नातेवाइकांच्या मिळून आहेत. हे मात्र तो सर्वात शेवटी सांगतो. तो चांगला गायक आहे, तो कोळीगीतं/ रफीची गाणी गातो, ती खरोखरच श्रवणीय असतात. रमेश कोपरे हा ग्रूपचं मनोरंजन उत्तमरित्या करतो. पार्टीच्या वेळी तो वेगवेगळ्या वेशभूषा करतो. त्या वेषभूषेवर तो चांगले नृत्य ही करतो आणि धमाल करतो. तो पार्टीला नसेल तर पार्टीला जान येत नाही.