सविता तू ग्रेटच!

मुकुंद बारसकर, ठाणे
आमचं लग्न २५ एप्रिल १९६६ला झालं. पत्नी सवितानं बारसकर कुळाचा उंबरठा ओलांडला. आमचा संसार सुरु झाला. आम्ही दोघांनी विचार करुन छोटी पण सुंदर स्वप्नं पाहिली. कालांतराने आमच्या संसार वेलीवर एक मुलगा किशोर आणि मुलगी हेमांगी अशी दोन फुलं उमलली. मुलांना चांगलं शिक्षण देऊन समाजात उंच भरारी घेण्यासाठी त्यांच्या पंखाना बळ देण्यासाठी कंबर कसण्याचं ठरवलं. माझं घर तर होतंच. फक्त कपडा, रोटी आणि भावनिक विश्वास एवढीच तिची माझ्याकडून माफक अपेक्षा.
सविता खरोखरी ग्रेट! पूर्व-माध्यमिक आणि माध्यमिक शिष्यवृत्ती तयारीसाठी तिनं केलेली तारेवरची कसरत तिच्या व्यक्तिमत्वाची साक्ष देते. स्वच्छता, नीटनेटकेपणा आणि महत्त्वाचं म्हणजे वेळेचं अचूक व्यवस्थापन हा तिचा गुणविशेष. यामुळेच आमचा संसार बहरला. याचं सारं श्रेय तिचं एकटीचं आहे, हे सत्य नाकारता येत नाही. तिनं मला स्वयंपाकही शिकवला. तिच्या डोळ्यांच्या ऑपरेशननंतर मी तिला महिनाभर स्वयंपाकघरात फिरकू दिलं नाही. म्हणून ती कधी घरी नसते तेव्हा माझी व्यथा वेगळीच असते. ती नसते तेव्हा मी सारं छान निभावून नेतो. पण सारं कसं यंत्रवत. यंत्र मानवासारखं. हे तिला मी कधीच जाणवू दिलं नाही. माझं घरातलं वावरणं अगदी चैतन्यहीन आणि भावनारहित. हा एकटेपणा खूपच त्रासदायक वाटे. नुकताच आमच्या मुलाने आणि मुलीने आमच्या लग्नाचा पन्नासावा वाढदिवस साजरा केला. हा दिमाखदार सोनेरी क्षण डोळा भरुनी पाहिला.