उल्हास तुळसुलकर, मुलुंड
करुणा मसुरेकर ही उज्वला उल्हास तुळसुलकर म्हणजेच माझी पत्नी होऊन १९८४ साली माझ्या घरी आली. लग्नानंतर आम्ही दोघे डोंबिवलीला राहायला आलो. १९८५ला प्रणालीच्या रूपाने आम्हाला कन्या रत्न प्राप्त झालं. ५ मार्च, ८९ रोजी खुशबूच्या रूपाने दुसरे कन्या रत्नांचे आगमन झाले. माझी पत्नी उज्वला ही एका सरकारी दवाखान्यात परिचारिका म्हणून काम करत होती. सहाजिकच तिला तिन्ही पाळ्यांमध्ये काम करावं लागत होतं. मुलींसाठी जवळच पाळणाघर शोधून तिकडे मुलींना आम्ही कामावर असताना ठेवायला लागलो. बायकोला सकाळची पाळी असताना मी दोघींना पाळणा घरात ठेवायचो. तेथून तडक कामावर जायचो. संध्याकाळी येताना बायको मुलींना पाळणाघरातून घेऊन यायची.
बायकोची दुपारची पाळी असताना ती दुपारी कामावर जाताना मुलींना पाळणाघरात सोडायची. मी कामावरून येताना मुलांना घरी आणायचो. रात्र पाळी असताना बायको संध्याकाळी सहा वाजता निघायची, मी साडेसहापर्यंत यायचो. तेव्हा एक तासांचा प्रश्न असायचा, तेव्हा ही मी येताना पाळणाघरातून मुलींना घेऊन यायचो. रात्र पाळीला मात्र बायको घरी नसताना मुलींना भरवणं, घरातलं सर्व आटपणं, ही माझी सर्व जबाबदारी माझी होती. अशी तारेवरची कसरत आम्हा दोघांना करावी लागली. नंतर या सर्व गोष्टींची मला सवय झाली. बायको घरी नसताना मला पोळी करण्यापासून सर्व जेवण करता येऊ लागलं. त्यामुळे तिला पण थोडा आराम मिळू लागला. आता आम्ही दोघंही सेवानिवृत्त आहोत, आमच्या दोन्हीही मुलींची लग्न होऊन त्यांना पण प्रत्येकीला एक-एक मुलगी आहे. आता आमच्या नातीकडे बघून माझ्या लहानपणीच्या मुलींची आठवण येते आणि नसतेस घरी तू जेव्हाचा पूर्ण चित्रपट समोर येतो.