नसे आज माझी प्रिया...

शरदचंद्र रेळेकर, बोरिवली
दिनांक १२ डिसेंबर १९७२ रोजी ती सुलभा जाधवची, सुलभा रेळेकर म्हणून माझ्या घराचं माप ओलांडून माझ्या घरात आली आणि दुधात साखर विरघळून जावी तशी ती माझ्या घरात एकरुप होऊन गेली. ती घरात आली आणि तिने सगळ्यांची मनं जिंकून घेतली. प्रत्येकाच्या आवडी-निवडी समजावून घेऊन तिने प्रत्येकाला आपलंस करुन घेतलं. त्यामुळे घरातील प्रत्येकाचं कधी ना कधी तिच्यावाचून पान हालत नसे. लग्नानंतर दोन वर्षांनी आमच्या संसार वेलीवर रजनी नावाचं फुल उमललं आणि संसार बहरु लागला. त्यानंतर आमची मुंबईला बदली झाली आणि वेलीवर अजून एक नितीन नावाचं फुल उमललं. माझी नोकरी फिरतीची असल्यामुळे मी बाहेरगावी गेलो की घरातील आणि बाहेरील सर्व काही तिलाच पाहावं लागत असे. मुलं शाळेत जाऊ लागल्यानंतर त्यांना शाळेत पोहचवणं-आणणं, त्यांचे खाऊचे डबे देणं, त्यांचा अभ्यास घेणं हे सगळं काही ती आनंदानं करत असे. नंतर मुलं मोठी झाली त्यांचं शिक्षण संपून ती नोकरीला लागली तेव्हा कुठे तिला सवड मिळू लागली आराम करायला. नंतर मी सेवानिवृत्त झाल्यानंतर तिच्या उमेदीच्या काळात तिला करता न आलेल्या हौस मौज मजा आम्ही वेगवेगळ्या ठिकाणी टूर वर जाऊन अगदी अमेरिकेला जाऊन पूर्ण करण्याचा प्रयत्न केला. नंतर दोन्ही मुलांची लग्न झाली, त्यांना मुलं झाली आणि नातवांच्या रुपात आम्हाला आयुष्याच्या संध्याकाळी आनंदाच एक साधन मिळालं. सगळं काही ठीक आनंदात चाललं असताना अचानक ७ जुलै २०१६ रोजी तिला हृदय विकाराचा तीव्र धक्का आला आणि आम्हाला सगळ्यांना सोडून ती अनंताच्या प्रवासाला निघून गेली. मन अगदी सैरभैर झालंय ४४ वर्षाच्या तिच्या सहवासाच्या आठवणीच एक विरंगुळा आता आमच्याकडे आहे. ती आता साथ द्यायला बरोबर नसल्यामुळे जीवन अगदी एकाकी झालं आहे.