जीव जडला तुझ्यावर

विनायक बोरकर
अपर्णा आणि माझी ओळख १९९७ साली झाली. आम्ही एकाच ठिकाणी नोकरीला होतो. माझा जीव जडला होता. पण विचारायचा धीर होत नव्हता. ती जरा शिष्ट होती. पण एक दिवस चमत्कार झाला तिनेच मला विचारलं. मी वेळ न दवडता लगेचच होकार दिला. एवढंच नाही तर ती स्वतःच्या घरी सांगून देखील मोकळी झाली. त्यानंतर मला येऊन सांगितलं की रविवारी तिच्या आईने मला बोलावलंय. त्या क्षणी मी उडालोच. तशी आधी वधू परीक्षा होते. पण आधी माझी वर परीक्षा झाली.
ठरल्याप्रमाणे मी तिच्या घरी गेलो. घरी तर माझ्यासमोर परीक्षकांची फौजच उभी होती. आई, मामा, काका, मावशी, थोरली बहीण असे सगळेच त्यावेळी उपस्थित होते. ही बाहेर आली आणि गुलाबजाम समोर ठेवून गेली. समोर सगळ्यांना पाहून मी आधीच घाबरलो होतो. मनात विचार केला नकार कळायाच्या आधीच गुलाबजाम खाऊन घेऊ. पण सगळंच गोड झालं आणि आम्ही १९९८ रोजी विवाहबद्ध झालो. माझ्या जीवनात एकरूपता आली. आजवरच्या प्रवासात असंख्य अडचणी आल्या. पण अपर्णा माझ्या सोबत खंबीरपणे उभी राहून मला साथ दिली. तिचं घरात नसणं याची मला कल्पनाच करवत नाही. आम्हाला दोन मुलं आहेत. मोठा मुलगा अपूर्व आणि धाकटी वैष्णवी. आम्हाला चौघांनाही एकामेकांशिवाय राहणं शक्यच नाही. अपर्णाला एवढंच म्हणेन की, अठरा वर्ष अपर्णा तू आपल्या संसारासाठी अविरत झटत आहेस यासाठी तुझे खूप खूप आभार.