आनंद पोटात मावेना!

>> गोपाळ वेखंडे, शहापूर

ही गोष्ट ४ मार्च, १९९४ रोजीची गोष्ट आहे. मी सोगाव माध्यमिक विद्यालयात शिक्षक म्हणून रूजू झालो होतो. माझ्या गावापासून ३० किमी अंतरावर हायस्कूल होतं. मिळेल त्या वाहनाने मी शाळेला अगदी वेळेपूर्वी पोहोचण्याचा प्रयत्न करायचो. घराची आर्थिक परिस्थिती अतिशय गरीब होती. नोकरी लागली होती. पण माझं शेड्यूल पास झालं नव्हतं. त्यामुळे पगार मिळत नव्हता. आठ महिने झाले तरीही पगार मिळाला नाही आणि रोज २० रुपये लागायचे प्रवास खर्चाला. कुठून आणायचे इतके सारे पैसे? कोणाकडे मागायचे रोज-रोज? असे प्रश्न माझ्यपुढे आ वासून उभे होते. माझे दुरचे मामा यादव धानके हे ग्रामसेवक होते. त्यांच्याकडून काही महिने मी पैसे घेतले. आई, बाबा, मित्रांनी काही महिन्याने पैसे दिले आणि आठ महिने कसेतरी गेले. सुदैवाने ४ मार्च, १९९४ रोजी माझा पहिला पगार म्हणजे १९२६ रूपये बँकेत जमा झालेत, असं जेव्हा मला कळलं तेव्हा माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला.

रस्त्यातून चालत असताना माझ्या डोक्यात तो पहिला पगार एखाद्या चक्राप्रमाणे फिरत होता. नियोजन आराखडे डोक्यात तयार होत होते. बॅकेत गेलो. दहा-दहाच्या नोटींचे एक बंडल आणि बाकी नऊशे सव्वीस रूपये हातात घेतले आणि सरळ घरी आलो. आयुष्यातल्या पहिल्या कमाईचे ते रुपये आपल्या आईकडे द्यावेत म्हणून मी बॅगमधील पिशवी काढली आणि त्या नोटा आईच्या हातात दिल्या. काही वेळ आई माझ्याकडे बघतच राहिली. तिच्या डोळ्यातून गंगा-यमुना वाहू लागल्या. कदाचित ती भूतकाळाच्या अश्वावर आरूढ झाली असावी. तिने 'बाबांकडे दे', असं मला खुणेनेच सांगितलं. मी हसत हसतच बाबांकडे पैसे सरकावले. बाबा म्हणाले,'राहू दे तिच्याकडेच'. मला अजून आठवतात ते आईचे थरथरणारे हात आणि तिचं माझ्या आनंदात ठेंगणं झालेलं तिचं आभाळ!