अश्रूंनी भिजला पगार

>> बॅप्टीस्ट वाझ, वसई

ही सन १९७३ची गोष्ट आहे. मी कॉलेजमध्ये श‌कित असताना माझ्या वड‌लिांचं अल्पशा आजाराने न‌धिन झालं. आम्ही सात भावंडं होतो. आमचा दुधव‌क्रिीचा व्यवसाय होता. त्यावरच आमचा उदरन‌र्विाह चालत असे. वड‌लिांच्या आकस्म‌कि न‌धिनामुळे दुधव‌क्रिीचा व्यवसाय बंद करावा लागणार होता. ज्येष्ठ बंधू व्ह‌क्टिरला नुकतीच र‌झिर्व्ह बँकेत नोकरी लागली होती. आम्ही बाकीची सहा भावंडं शाळा-कॉलेजात श‌कित होतो. त्याच्या पगारात आमचा उदरन‌र्विाह चालणं शक्य नव्हतं. पण ईश्वर जेव्हा एक दरवाजा बंद करतो तेव्हा तो दुसरा उघडतो, याची प्रच‌तिी आली. त्याद‌विशी आमचे प्रीस्ट वड‌लिांच्या अंत्यव‌धिीची प्रार्थना करत असताना पोस्टमनने एक बंद ल‌फिाफा माझ्याकडे द‌लिा. त्या प्रसंगी मी तो न पाहताच ख‌शिात कोंबला. वड‌लिांचे अंत्यव‌धिीचे सोपस्कार पार पाडून घरी परतल्यावर तो ल‌फिाफा मी उघडला. तो वाचल्यावर त्याही पर‌स्थि‌तिीत आनंदाची लहर माझ्या मनात दौडत गेली. कारण ते पत्र मुंबई महानगरपाल‌किेत माझी कारकून म्हणून न‌विड झाल्याचं होतं. वड‌लिांच्या मृत्यूच्या द‌विशीच पाल‌किेत नोकरी म‌ळिाल्याचं पत्र म‌ळिालं, हा एक योगायोगच होता. वडिलांच्या आश‌र्विादानेच मला ती नोकरी म‌ळिाली, असं आम्हाला वाटत आलं आहे. पुढे मी महानगरपाल‌किेत कामावर जाऊ लागलो. पह‌लिा पगार घेऊन घरी आलो. आईच्या हातात पगाराचं पाकीट द‌लिं. त‌निे ते वड‌लिांच्या फोटोपाशी ठेवलं. मेणबत्ती लावली. वड‌लिांच्या प्रत‌मिेला अभ‌विादन केलं. त्यावेळी आईच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत होते. ते पह‌ल्यिा पगाराचे आनंदाश्रू होते की वडील हे पाहायला हयात नाहीत त्यामुळे दुःखाश्रू होते, हे कळलं नाही. नंतर मी कॉलेज पूर्ण केलं. खात्याअंतर्गत परीक्षा देत बढत्या म‌ळिवल्या. पगार वाढत गेला. खात्यातून अस‌स्टिंट असेसर व कलेक्टर या पदावरून न‌विृत्त झालो. पण आईच्या डोळ्यातले ते अश्रू आण‌ि पह‌ल्यिा पगाराची आठवण अजूनही मनाच्या कोप‍ऱ्यात ज‌विंत आहे.