ओढ मज लिखाणाची

प्रविण नारकर, ठाणे

लिखाण करणं हा माझा आवडता छंद आहे. आपल्या उद्योग, व्यवसायातून वेळ मिळेल तसा तो मी जोपासला आहे. लिखाण करणं ही कला उपजत असावी लागते. त्यासाठी भरपूर वाचनाची सवय पाहिजे. एखाद्या प्रसंगामधील बारकावे हेरता आले तरच आपण चांगलं लिखाण करु शकतो. एखादा प्रसंग मांडताना वाचकांची उत्कंठा वाढली पाहिजे.
मी शाळेत असताना आम्हाला मराठी हा विषय पेंढारकर सर शिकवायचे ते स्वतः स्वातंत्र्यसैनिक होते. मराठी विषयावर त्यांचे प्रभूत्व होते. ते नेहमी मुलांनी लिखाण करावं म्हणून आग्रही आसायचे.
लिखाण कसे असावं हे त्यांनी आम्हाला पुस्तकामधील एक कविता शिकवून उदाहरण दिलं. कविता अशी होती 'क्षणो क्षणी पडे, परी बळे उठे, उठे बापडी'. एका पक्षीणीला बाण लागून ती घायाळ झालेली असते, त्याच अवस्थेत ती आपल्या घरट्यामधील पिल्लांकडे जाण्याचा प्रयत्न करत होती. बाण लागल्यामुळे क्षणा-क्षणाला ती कोसळत होती. पण पिल्लांकडे जाण्याची तिची ओढ कमी होत नव्हती, ती घरट्याजवळ पोहोचली आणि तिचा अंत झाला. पिल्लं भुकेने व्याकुळ होती. टाहो फोडत होती. कविता शिकवताना सर त्या कवितेत इतके समरसून गेले होते की, ते ऐकताना आम्हा मुलांच्या डोळ्यांमधून पाणी येत होतं. सरांनी शेवटी एकच सांगितलं, लिखाण असं करा. कवीने बघितलेल्या प्रसंगामधून कवितेचं रचली आहे. शाळेमध्ये निबंध स्पर्धा व्हायच्या त्यातुनच मला लिखाणाची ओढ लागली. लिखाणामधील माझे गुरु तेच होते.
पत्र लेखनापासुन सुरुवात केली. नंतर लेख लिहिणं, कथा लिहिणं असं नियमित वेळ मिळेल तसं माझे लिखाण चालू झालं! मला रात्रीच्या शांत वेळी लिखाण करायला खूप आवडतं. शांतता असल्यामुळे विचारांना चालना मिळते. योग्य विषय निवडून लिखाणाला सुरुवात केल्यावर मन वेगळ्या विश्वात रमतं. यात आनंद मिळतो. म्हणून हा छंद मी जोपासला आहे. किमान या धावपळीच्या जीवनातून मनाला ठराविक काळ शांतता मिळते.