करू कविता स्वानंदे

शैलजा सोनगावकर

स्वतःची पूर्ण ओळख स्वत:लाच होणं हे कदाचित फार कठीण असावं. आयुष्याच्या वेगवेगळ्या वळणावर आपली आपल्यालाच नव्याने ओळख होत असते. संसराची पन्नाशी व वयाची सत्तरी गाठल्यानंतर मला अशीच माझ्यातल्या कवयित्रीची ओळख झाली. इतकी आनंद देणारी जिवाभावाची सखी जवळ असताना आपण तिला ओळखू शकलो नाही याचं वैषम्य वाटत राहिलं.
मी चार-पाच वर्षांपासून कविता रचण्याचा छंद जोपासला आहे. त्या आधी नाही म्हणायला रामदास स्वामींच्या उक्तीनुसार 'रोज दिसामाजी काही तरी लिहावे, प्रसंगी अखंड वाचीत जावे' वाचन भरपूर होतं. त्यात प्रामुख्याने आध्यत्मिक वाचनावर जास्त भर होता. माझ्या वडिलांना मात्र कविता पाठ करण्याचा व गुणगुण्याचा फार नाद होता. सुरुवातीस माझ्या कविता या केवळ प्रासंगिक, चारोळ्या यावरच मर्यादित होत्या. सुदैवाने साहित्य क्षेत्रातील मैत्रिणीशी संपर्क येत गेला. कुटुंबियांचे प्रोत्साहन मिळत गेले. त्यामुळे सहाजिकच विषयात वैविध्य येत गेलं, कवितांवर संस्कार होऊ लागले. तान्हे मूल रंग रूपाला यावं, तरुण व्हावं तशी ती उमलली, बहरली व प्रगल्भ ही झाली.
कविता स्फुरते म्हणजे काय ते मी सध्या अनुभवते आहे. एखादा विषय मनात अंकुर धरतो आणि मग त्याची अभिव्यक्ती झाल्याशिवाय चैन पडत नाही. जेव्हा कविता पूर्ण होते तेव्हा ती मनाला केवळ निखळ आनंद देते. असा हा स्वानंदाचा प्रवास सुरु झाला. बघता-बघता कवितांनी शंभरी पार केली. स्थानिक मासिकांमधून काही कवितांना प्रसिद्धी मिळाली. ‘मनभावन’ व ‘बालविहार’ ही दोन काव्य संग्रह प्रकाशित झाली व आप्त स्वकीयाच्या पसंतीस उतरली, याचं विशेष समाधान वाटतं.
कवितांचा माझा छंद,
याने भरला जीवनी रंग!
मिळतसे मजसी स्वानंद,
त्यांतच मी सदैव दंग!