चित्रा पावसकर, दादर
प्रत्येक माणसाकडे काहीना काहीतरी कला असते. ती कला जोपासत असताना, त्या कलेशी एकरुप होऊन जाताना ती कला जीवनाचा एक अविभाज्य घटक बनून जाते. कलेचं रुपांतर छंदात होतं अन् छंदाचं रुपांतर वेडात होतं. हे वेडच आपल्यातल्या कलेच्या जाणीवा जागृत करुन आपल्याकडून अधिकाधिक चांगलं करवून घेतं. मनाला एक आत्मिक आणि सात्विक समाधान प्राप्त करुन देतं. मला देखील गायन, वाचन, चित्र काढणं, विविध पदार्थाच्या रेसिपी बनवणं असे विविध छंद आहेत. पण या सगळ्या छंदामध्ये सर्वाधिक आनंद आणि समाधान मिळवून देणारा माझा आवडता छंद म्हणजे अंगणात रागोळी काढणं होय.
गिरगावात माहेरी आसताना मी रांगोळ्या काढत असे. पण सुरुवातीला सण-उत्सवाला दारात रेखाटणारी रांगोळी मी सासरी म्हणजे दादरच्या हिंदू कॉलनीतल्या पावसकरांकडे सून म्हणून आल्यावर खऱ्या अर्थाने बहरली. माझी रांगोळीची आवड आणि छंद पाहून माझे पती प्रशांत यांनी अंगणात सुरेख फरशी बसवून घेतली आणि मला प्रेमळ प्रोत्साहन दिलं. विविध फुलांच्या रागोळ्या, गणपतीची, श्रीकृष्णाची विविध रुपं किंवा सण उत्सवाला अनुसरुन तशी रांगोळी काढताना अंगणातून जाणारे-येणारे शेजारी मुद्दाम थांबून रांगोळी पाहतात.
माझ्या दोन्ही बहिणी प्रतिभा, वर्षा आणि काही सहृदयी मित्र दररोज माझ्या रांगोळीची व्हॉट्सअॅपवर वाट पहात असतात. एखाद्या दिवशी रांगोळी त्यांना नाही पाठवली तर आवर्जून फोन करुन रांगोळी पाठावण्याचा प्रेमळ आग्रह करतात. दिनविशेष, सण-उत्सव याविषयी मी मुद्दाम कल्पकतेने अध्यात्माला आधुनिकतेची जोड देऊन रांगोळी काढते. आता बरेच जण आसे म्हणतात की, चित्रा, तुझ्या रांगोळीमुळे आज कोणता दिनविशेष किंवा सण आहे हे आम्हाला कळतं. असे आपुलकीचे, कौतुकाचे शब्द हेच माझं प्रेरणास्थान आहे. रांगोळीतून संस्कारांचा आणि संस्कृतीचा वारसा माझ्या मुली जान्हवी आणि लतिका यांच्याकडे मी सोपवला आहे. मुलीही उत्साहाने रांगोळी काढतात. हे पाहून खूप समाधान वाटतं. विविध रंगाची उधळण करणाऱ्या रांगोळीने माझे नातेवाईक आणि मित्र परिवारातील काही जणांच्या जीवनात सुखाचे आनंदाचे रंग भरले जातात, हे ऐकून आणि पाहून मला कृतकृत झाल्याचे समाधान मिळते.
प्रत्येक माणसाकडे काहीना काहीतरी कला असते. ती कला जोपासत असताना, त्या कलेशी एकरुप होऊन जाताना ती कला जीवनाचा एक अविभाज्य घटक बनून जाते. कलेचं रुपांतर छंदात होतं अन् छंदाचं रुपांतर वेडात होतं. हे वेडच आपल्यातल्या कलेच्या जाणीवा जागृत करुन आपल्याकडून अधिकाधिक चांगलं करवून घेतं. मनाला एक आत्मिक आणि सात्विक समाधान प्राप्त करुन देतं. मला देखील गायन, वाचन, चित्र काढणं, विविध पदार्थाच्या रेसिपी बनवणं असे विविध छंद आहेत. पण या सगळ्या छंदामध्ये सर्वाधिक आनंद आणि समाधान मिळवून देणारा माझा आवडता छंद म्हणजे अंगणात रागोळी काढणं होय.
गिरगावात माहेरी आसताना मी रांगोळ्या काढत असे. पण सुरुवातीला सण-उत्सवाला दारात रेखाटणारी रांगोळी मी सासरी म्हणजे दादरच्या हिंदू कॉलनीतल्या पावसकरांकडे सून म्हणून आल्यावर खऱ्या अर्थाने बहरली. माझी रांगोळीची आवड आणि छंद पाहून माझे पती प्रशांत यांनी अंगणात सुरेख फरशी बसवून घेतली आणि मला प्रेमळ प्रोत्साहन दिलं. विविध फुलांच्या रागोळ्या, गणपतीची, श्रीकृष्णाची विविध रुपं किंवा सण उत्सवाला अनुसरुन तशी रांगोळी काढताना अंगणातून जाणारे-येणारे शेजारी मुद्दाम थांबून रांगोळी पाहतात.
माझ्या दोन्ही बहिणी प्रतिभा, वर्षा आणि काही सहृदयी मित्र दररोज माझ्या रांगोळीची व्हॉट्सअॅपवर वाट पहात असतात. एखाद्या दिवशी रांगोळी त्यांना नाही पाठवली तर आवर्जून फोन करुन रांगोळी पाठावण्याचा प्रेमळ आग्रह करतात. दिनविशेष, सण-उत्सव याविषयी मी मुद्दाम कल्पकतेने अध्यात्माला आधुनिकतेची जोड देऊन रांगोळी काढते. आता बरेच जण आसे म्हणतात की, चित्रा, तुझ्या रांगोळीमुळे आज कोणता दिनविशेष किंवा सण आहे हे आम्हाला कळतं. असे आपुलकीचे, कौतुकाचे शब्द हेच माझं प्रेरणास्थान आहे. रांगोळीतून संस्कारांचा आणि संस्कृतीचा वारसा माझ्या मुली जान्हवी आणि लतिका यांच्याकडे मी सोपवला आहे. मुलीही उत्साहाने रांगोळी काढतात. हे पाहून खूप समाधान वाटतं. विविध रंगाची उधळण करणाऱ्या रांगोळीने माझे नातेवाईक आणि मित्र परिवारातील काही जणांच्या जीवनात सुखाचे आनंदाचे रंग भरले जातात, हे ऐकून आणि पाहून मला कृतकृत झाल्याचे समाधान मिळते.