सुखद आठवणींचा ठेवा

सई धामणकर, ठाणे

आम्ही एकूण तीन भावंडं आहोत. माझं शिक्षण सीएपर्यंत झालं असून मोठी बहीण वैशाली रांगणेकर डॉक्टर आहे. तिची बोरिवलीमध्ये गेली वीस वर्षं प्रॅक्टिस बऱ्यापैकी चाललली आहे. लग्नानंतर मी काही वर्षं अमेरिकेत तर नंतर पाच वर्षं लंडनमध्ये माझ्या यजमानांसोबत स्थायिक होते. आजच्या घडीला आम्ही तीनही भावंडे सुस्थितीत आई-वडिलांच्या शिस्तीनुसार आयुष्याची योग्य मार्गक्रमणा करत आहोत.

माझे वडील पोस्ट ऑफिसमध्ये व आई शिक्षिका असल्याने घरातील सर्वच सदस्य दिवसभर काम-धंद्यामध्ये व्यस्त असायची. वडील नोकरी सांभाळून आमचा पिढीजात सोनार व्यवसाय करत होते. काही वर्षं आजीची मायाही एखाद्या रसरशीत फळासारखी अनुभवता आली. तसंच मामा-मामींचं प्रेमळ छत्र कसं असतं, याचाही अनुभव पुरेपूर घेता आला. आम्हाला आयुष्यात एक सुजाण नागरिक या नात्याने ज्या काही चांगल्या सवयी व गोष्टी आमच्या आई-वडिलांकडून मिळाल्या याविषयी आम्ही समाधानी आहोत. विशेषतः आईची (शिला नागवेकर) शिस्त अतिशय कडवी होती.

माझे बाबा नेहमी म्हणतात, 'संस्कार ही देण्याची नसून घेण्याची गोष्ट आहे'. आम्ही त्यावेळी लहान असलो तरी नोकरी व व्यवसायामुळे आई-बाबांची जी दमछाक व्हायची, तिचं वर्णन करणं अवघड आहे. व्यवसायामुळे आमच्याकडे बाहेरची पाच-सहा मुलं जेवायला असायची. धंदावृद्धीसाठी त्याही मुलांचं योगदान लाभलं. ती मुलं जेवायला, रहायलाही असायची. या सर्व व्यापातच दोन दुकानांच्या निर्मितीची पाळेमुळे लपलेली आहेत. इतक्या मोठ्या कुटुंबकबिल्याचा आम्ही काही वर्षं एक भाग म्हणून राहिलो, याचा सार्थ अभिमान वाटतो. त्यातल्या काही सुखद आठवणींचा ठेवा आम्हाला आयुष्यभर मोलाची साथ देईल, यात शंकाच नाही!