प्रेमस्वरूप अण्णा

संजय साडविलकर
माझ्या वडिलांचं नाव गणपत साडविलकर. आम्ही चार भावंडं–तीन बहिणी आणि एक भाऊ. आम्हाला वाढवण्यासाठी आमच्या आण्णांनी खुप कष्ट घेतले. मी लहान असताना आमची आई देवाघरी गेली. वडिलांनी आम्हाला लहानाचं मोठं केलं. तेव्हा आम्ही माझगावला राहायला होतो. सकाळी उठून आमची सर्व कामं ते करत. त्यांनी आमच्यासाठी चार ते रात्री बाराची ड्युटी कायम घेतली होती. ते रेल्वेत कामाला होते. त्यांनी आमच्यासोबत सण न चुकता साजरे केले. श्रावणातले उपवास आले की, त्यांची खूप आठवण येते. त्यांनी आई सारखा आमचा सांभाळ केला. आमच्यावर उत्तम संस्कार केले. आमच्या तोंडात आई हा शब्द न येता आण्णा हा शब्द कायम राहिला. आम्हाला काहीही झालं तरीही आम्ही आण्णा हा शब्द म्हणतो. निवृत्त झाल्यावर त्यांनी आमच्यासाठी उल्हासनगरला एक घर घेऊन ठेवलं. आम्हा सर्वांची लग्न झाली. आम्ही आमच्या संसारात सुखी आहोत. आण्णांची तीव्रतेने आठवण येते आणि मन भरून येतं, डोळे भरून येतात. अत्यंत प्रेमळ, मनमिळाऊ, कष्टाळू आणि मायेचा अखंड झरा असलेल्या आमच्या वडिलांनी गतवर्षी या जगाचा निरोप घेतला. त्यांच्या जाण्याने पोरकेपणाची भावना आम्हा भावंडांच्या काळजाला भिडली.