प्रदिप आडिवरेकर
माझी जागा म्हणजे आमच्या गावी (कोकणात) असताना घरापासून हाकेच्या अंतरावर वाडीमध्येच एक झाड आहे ती. हे झाड माझ्या पूर्वजांच्या काळातलं! जिला आम्ही ‘भराडी देवी’, म्हणजे भराडीच म्हणतो. पूर्ण बालपण गावी गेल्याने शाळेतून आल्यावर, शाळेत जायच्या आधी सुट्टीच्या दिवशीही दिवसभर भराडीखाली खेळत, भटकत आणि गप्पा मारत असायचो. भराडीच्या उत्तरेला असलेला शेतीचा मळा म्हणजे आमच्यासाठी भलंमोठं क्रीडांगणच होतं. सुट्टीच्या मोसमात सकाळ-संध्याकाळ भराडीखाली क्रिकेट आणि दुपारी पकडापकडी, गप्पागोष्टी आणि हिंडणं यात बालपण अगदी चुटकीसरशी निघून गेलं. बऱ्याच आठवणी त्या निमित्त जमा झाल्या.
दुपारच्या रखरखत्या उन्हात घरी पंख्याची हवा खाण्यापेक्षा भराडीखाली बसून छान वाटायचं. तिथे अंगावर येणारी वाऱ्याची झुळूक सुखद गारवा देऊन जाई. घरी काही खटकलं किंवा मन उदास असलं की भराडीखाली जाऊन बसायचं. उत्तरेकडील दूरवर पसरलेल्या मळ्याकडे आणि पूर्वेकडील डोंगराकडे बघत भराडीच्या थंड वाऱ्याच्या झोक्याने मन प्रसन्न होऊन जाई.
आता जरी शहरात स्थायिक झालो असलो तरी भराडी आणि ते क्षण आठवल्याशिवाय एक दिवसही जात नाही. गावी पोहोचलो की सामान टाकून माझी स्वारी निघते ती भराडीच्या दिशेने. मग तिथे जाऊन भराडीखाली क्षणभर विश्रांती घेतो. त्यामुळे इतकं बरं वाटतं की विचारु नका. त्या सावलीमध्ये आणि थंड वाऱ्याच्या झुळुकीने एक-एक करून जाग्या होणाऱ्या आठवणींनी मन भरून येतं. अन मग क्षणभर स्वतःलाच हरवून जातो त्या आठवणींमध्ये.
माझी जागा म्हणजे आमच्या गावी (कोकणात) असताना घरापासून हाकेच्या अंतरावर वाडीमध्येच एक झाड आहे ती. हे झाड माझ्या पूर्वजांच्या काळातलं! जिला आम्ही ‘भराडी देवी’, म्हणजे भराडीच म्हणतो. पूर्ण बालपण गावी गेल्याने शाळेतून आल्यावर, शाळेत जायच्या आधी सुट्टीच्या दिवशीही दिवसभर भराडीखाली खेळत, भटकत आणि गप्पा मारत असायचो. भराडीच्या उत्तरेला असलेला शेतीचा मळा म्हणजे आमच्यासाठी भलंमोठं क्रीडांगणच होतं. सुट्टीच्या मोसमात सकाळ-संध्याकाळ भराडीखाली क्रिकेट आणि दुपारी पकडापकडी, गप्पागोष्टी आणि हिंडणं यात बालपण अगदी चुटकीसरशी निघून गेलं. बऱ्याच आठवणी त्या निमित्त जमा झाल्या.
दुपारच्या रखरखत्या उन्हात घरी पंख्याची हवा खाण्यापेक्षा भराडीखाली बसून छान वाटायचं. तिथे अंगावर येणारी वाऱ्याची झुळूक सुखद गारवा देऊन जाई. घरी काही खटकलं किंवा मन उदास असलं की भराडीखाली जाऊन बसायचं. उत्तरेकडील दूरवर पसरलेल्या मळ्याकडे आणि पूर्वेकडील डोंगराकडे बघत भराडीच्या थंड वाऱ्याच्या झोक्याने मन प्रसन्न होऊन जाई.
आता जरी शहरात स्थायिक झालो असलो तरी भराडी आणि ते क्षण आठवल्याशिवाय एक दिवसही जात नाही. गावी पोहोचलो की सामान टाकून माझी स्वारी निघते ती भराडीच्या दिशेने. मग तिथे जाऊन भराडीखाली क्षणभर विश्रांती घेतो. त्यामुळे इतकं बरं वाटतं की विचारु नका. त्या सावलीमध्ये आणि थंड वाऱ्याच्या झुळुकीने एक-एक करून जाग्या होणाऱ्या आठवणींनी मन भरून येतं. अन मग क्षणभर स्वतःलाच हरवून जातो त्या आठवणींमध्ये.