गच्ची माझे नभांगण

पुष्पा गंद्रे, कळवा

स्वतःची जागा घेताना मला सुदैवाने छोटीशी ओपन टेरेस बेडरूम किचनला जोडून मिळाली हे माझं परम भाग्य! रोज सकाळी गच्चीचे दार उघडल्यावर निळ्याभोर आकाशाचा तुकडा दिसतो. उगवतीचा सूर्य सकारात्मक विचारांच्या प्रकाशाने घर आणि मन प्रसन्न करतो. समोरच्या झाडावर चिवचिवाट करणाऱ्या पाखरांची मंजुळ गाणी जगण्याची नवी ऊर्जा देतात.
त्यामुळे नकारात्मक विचारांची जळमटं आपोआप नाहीशी होतात. वाहता रस्ता माणसांच्या वर्दळीने बोलायला लागतो. स्वयंपाक घराची खिडकी उघडून चहाचे आधण गॅसवर चढवले की, झाडावरचे कावळे महाराज अंगणात येऊन काव-काव करून शुभसकाळ म्हणतात आणि खिडकीवर बसून गप्पा मारु लागतात. 'काय रे बाबा! बरा आहेस ना? थांब जरा...देते हं चपाती तुला', गॅसवर तवा ठेवत मी त्यांच्याशी बोलते. तोही मान वाकडी करत चपाती होईपर्यंत थांबतो. अंगणातल्या फुलझाडांवर पक्षी आणि फुलपाखरं भिरभिरत असतात. झाडावरच्या पोपट-पारव्यांचा कलकलाट वाहनांच्या आवाजात मिसळत असतो. अंगणाची साफसाई करून झाडांना पाणी घालताना निसर्गाशी संवाद साधता येतो. कधी-कधी पौर्णिमेच्या चांदण्या रात्री घरी आलेल्या पाहुण्यांशी गप्पा मारण्याचा आनंद मिळतो. अशी ही सर्वांना आपलंसं करणारी, माझे असंख्य छंद जोपासणारी गच्ची माझे प्रिय नभांगण आहे हे मात्र खरं!