पायऱ्या मनातल्या

सिद्धीराज वाडेकर, परळ

आमच्या घराची पायरी हीच माझी सर्वांत आवडती जागा आहे. पायरी म्हटंल्यावर तुम्हाला आश्चर्य वाटलं ना? पण आमच्या चाळीतल्या दहा बाय दहाच्या खोलीत पायरी हीच सर्वात हवेशीर आणि सुटसुटीत जागा आहे. आमचं परळचं घर जुन्या पद्धतीचं कौलारू आहे. नानाभाई बंगला या मूळच्या बंगल्याचं रूपांतर सात खोल्यांच्या चाळीत जरी झालं असलं तरी आपलं मूळ बाह्यरूप आणि नाव कायम ठेवून आहे. आमची खोली ही त्या घराचा दर्शनी भाग आहे. त्यामुळे रस्त्याला लागूनच तीन मोठ्या पायऱ्या या आमच्या घराच्या अविभाज्य हिस्सा आहेत. या पायऱ्यांना लागूनच कठड्यावर कुंड्यांमध्ये झाडं लावून मी हिरवळ फुलवली आहे. माझी बागकामाची आवड मी त्यातून जोपासतो.
पायरीवर बसून घरा सामोरची रस्त्यावरची वर्दळ पाहताना वेळ मस्त जातो. अनेक व्यक्ती, त्यांच्या-त्यांच्या विशिष्ट स्वभावाने आपलं मनोरंजन करतात. त्यावेळी पु. ल. देशपांडे यांच्या कथेतील पात्रांची आठवण आल्याशिवाय राहत नाही. शाळेत जाणारी लहान मुलं, काही खोडकर तर काही रडवी, निरनिराळ्या वस्तू विकणारे फेरीवाले या सर्वांचे दैनंदिन व्यवहार घरबसल्या पाहायला मिळतात. शेजारीपाजारी ओळखीचे लोक आणि मित्रांशी संपर्क राहतो. माझ्या मित्रांशी गप्पा मारायचा तो हक्काचा कट्टा आहे. सर्व सणांना इथेच बसून मिरवणूका आरामात बघता येतात. पावसाळ्यात पाघोळ्यांवरून पडणाऱ्या जलधारा बघत चहा पिण्याचा आनंद मी या पायरीवर बसूनच घेतो. या पायरीवर बसून एफएमवरची गाणी ऐकणं आणि पेपर वाचणं, हा माझा नित्यक्रम आहे. दिवाळीत तर तोरण, दिवे आणि रांगोळीचं सुशोभिकरण पायऱ्यांना सौंदर्याचा साज चढवते. माझ्या बालपणापासूनच्या आठवणींमध्ये या पायऱ्यांचं आढळ स्थान आहे आणि यापुढे कायमच राहील.