अप्पा होरंबे, दादर
माझी आवडती जागा म्हणजे माझं बालपण जिथं गेलं ते आमचं मामाचं घर असलेली दादर येथील बिल्डिंग सिल्व्हर अपार्टमेंट ही होय. ती माझ्या बालपणाची साक्षीदार आहे. अनेक स्वप्नं या जागेत मी लहानपणापासून रंगवली आहेत. बिल्डिंग म्हणजे माझ्यासाठी एक कुटुंब आहे. आजही जेव्हा मी बिल्डिंगमध्ये प्रवेश करतो तेव्हा असंख्य जुने गोड आवाज माझ्या कानावर पडतात. मीही भावनाशील होऊन आजूबाजूला बघू लागतो. तेव्हा डोळ्यासमोर एक सुंदर फुलपाखरू उडताना दिसतं आणि ते फुलपाखरू माझ्या बालपणीच्या आठवणीरूपी फुलावर जाऊन बसतं. त्या आठवणीच्या फुलातून मग बालपणीचे अनेक वेगवेगळे प्रसंग त्या फुलाच्या सुगंधाच्या रूपाने दरवळू लागतं.
रविवार आला की, मी सकाळी उशिरा उठायचो. मग माझे बालपणीचे मित्र राकेश आंब्रे, संतोष भाटकर, अभिजीत दुंखडे, सचिन तारवे, सूर्यकांत तळेकर हे मला माझ्या घराच्या खिडकी खालून हाक मारत असत. मला बिल्डिंगमध्ये सगळे अप्पा म्हणत. 'अप्पा चल मॅच आहे', 'अप्पा बाहेर ये' अशा बोलावणं येई. तेव्हा माझा मामाही एक उत्कृष्ट कबड्डी खेळाडू असल्यामुळे तो फार माझ्यावर रागवत नसे. खूप वेळ मित्रांना ताटकळत ठेवला की त्याला राग येत असे. माझ्या कानाला मांजराच्या पिल्लाला पकडावं तसं पकडून आमच्या खिडकीजवळ माझी घेऊन माझं तोंड त्या खिडकीत ठेवत असे. मला दाखवत असे की, ते बघ तुझे मित्र तुला हाक मारत आहेत आणि खरंच ते बिचारे माझी वाटत बघत खूप वेळ उभे असायचे.
बिल्डिंगमधून मला माझ्या कुटुंबाकडून व बिल्डिंगमधील रहिवाशी यांच्याकडून खूप प्रेम मिळालं. आजही मला जीवनात थोडं तरी ढासळल्यासारखं वाटलं तर मी सरळ माझ्या बिल्डिंगमध्ये निघून येतो. कारण येथील आठवणी मला पुन्हा ताजं-तवाणं करतात.
बिल्डिंगमधील मोठ्या मुलांची एक फळी आमच्या मागे एका मोठ्या भावाप्रमाणे सदैव उभे असे. बबलू तोडणकर, मोहन नाटूस्कर, अनिल घवाळी, रवी नाटेकर, वासुदेव कळबटे, चंद्रकांत तळेकर, संतोष तोडणकर, अशोक खेडसकर, अरुण फोडकर, शशिकांत तोडणकर, पुष्पा डांगे यांनी आम्हाला बिल्डिंगमध्ये चांगल्या गोष्टी करण्यासाठी नेहमी प्रोत्साहन दिलं. त्यामुळे माझा आत्मविश्वास खूप वाढला. तिथंच मी वाईट गोष्टीपासून दूर राहायला शिकलो. पण आज हीच बिल्डिंग खूप जुनी झाली आहे. रंगहीन झाली आहे. पण आजही बिल्डिंगमध्ये प्रवेश करताना बालपणीच्या आठवणीने ती रंगीबेरंगी होते. हा बालपणीचा साक्षीदार असाच अभेद्य उभा राहू दे.
माझी आवडती जागा म्हणजे माझं बालपण जिथं गेलं ते आमचं मामाचं घर असलेली दादर येथील बिल्डिंग सिल्व्हर अपार्टमेंट ही होय. ती माझ्या बालपणाची साक्षीदार आहे. अनेक स्वप्नं या जागेत मी लहानपणापासून रंगवली आहेत. बिल्डिंग म्हणजे माझ्यासाठी एक कुटुंब आहे. आजही जेव्हा मी बिल्डिंगमध्ये प्रवेश करतो तेव्हा असंख्य जुने गोड आवाज माझ्या कानावर पडतात. मीही भावनाशील होऊन आजूबाजूला बघू लागतो. तेव्हा डोळ्यासमोर एक सुंदर फुलपाखरू उडताना दिसतं आणि ते फुलपाखरू माझ्या बालपणीच्या आठवणीरूपी फुलावर जाऊन बसतं. त्या आठवणीच्या फुलातून मग बालपणीचे अनेक वेगवेगळे प्रसंग त्या फुलाच्या सुगंधाच्या रूपाने दरवळू लागतं.
रविवार आला की, मी सकाळी उशिरा उठायचो. मग माझे बालपणीचे मित्र राकेश आंब्रे, संतोष भाटकर, अभिजीत दुंखडे, सचिन तारवे, सूर्यकांत तळेकर हे मला माझ्या घराच्या खिडकी खालून हाक मारत असत. मला बिल्डिंगमध्ये सगळे अप्पा म्हणत. 'अप्पा चल मॅच आहे', 'अप्पा बाहेर ये' अशा बोलावणं येई. तेव्हा माझा मामाही एक उत्कृष्ट कबड्डी खेळाडू असल्यामुळे तो फार माझ्यावर रागवत नसे. खूप वेळ मित्रांना ताटकळत ठेवला की त्याला राग येत असे. माझ्या कानाला मांजराच्या पिल्लाला पकडावं तसं पकडून आमच्या खिडकीजवळ माझी घेऊन माझं तोंड त्या खिडकीत ठेवत असे. मला दाखवत असे की, ते बघ तुझे मित्र तुला हाक मारत आहेत आणि खरंच ते बिचारे माझी वाटत बघत खूप वेळ उभे असायचे.
बिल्डिंगमधून मला माझ्या कुटुंबाकडून व बिल्डिंगमधील रहिवाशी यांच्याकडून खूप प्रेम मिळालं. आजही मला जीवनात थोडं तरी ढासळल्यासारखं वाटलं तर मी सरळ माझ्या बिल्डिंगमध्ये निघून येतो. कारण येथील आठवणी मला पुन्हा ताजं-तवाणं करतात.
बिल्डिंगमधील मोठ्या मुलांची एक फळी आमच्या मागे एका मोठ्या भावाप्रमाणे सदैव उभे असे. बबलू तोडणकर, मोहन नाटूस्कर, अनिल घवाळी, रवी नाटेकर, वासुदेव कळबटे, चंद्रकांत तळेकर, संतोष तोडणकर, अशोक खेडसकर, अरुण फोडकर, शशिकांत तोडणकर, पुष्पा डांगे यांनी आम्हाला बिल्डिंगमध्ये चांगल्या गोष्टी करण्यासाठी नेहमी प्रोत्साहन दिलं. त्यामुळे माझा आत्मविश्वास खूप वाढला. तिथंच मी वाईट गोष्टीपासून दूर राहायला शिकलो. पण आज हीच बिल्डिंग खूप जुनी झाली आहे. रंगहीन झाली आहे. पण आजही बिल्डिंगमध्ये प्रवेश करताना बालपणीच्या आठवणीने ती रंगीबेरंगी होते. हा बालपणीचा साक्षीदार असाच अभेद्य उभा राहू दे.