राजश्री मर्गज, मिरारोड
आजचं जीवन हे धावपळीचं झालं आहे. आपण सर्वचजण घड्याळ्याच्या काट्याच्या तालावर नाचत असतो. पण दिवसातला एखादा क्षण असा असतो की आपण आपल्यातच रममाण होऊ इच्छितो. माझ्या जीवनात तो क्षण मला माझ्या दिवाणघरातील खिडकी करून देते. आमचे घर दक्षिण-उत्तर आहे. त्यामुळे खिडकी पूर्व –पश्चिम येते. आम्ही खिडकी मोठी करून, फ्रेंच विंडो करून घेतली आहे. खिडकीतून डोंगरांची मनोहारी रांग दिसते. सकाळी सूर्याचं दर्शन घडतं. डोंगराआडून क्षणाक्षणाने येणारा सूर्य आपल्यालाही जीवनात पुढे-पुढे जाण्याची ऊर्जा देतो.
सकाळी साडेसहा वाजता मुलगी शाळेत आणि मिस्टर कामाला एकत्रच जातात. त्यामुळे सकाळी दोघांच्या डब्याची, तयारीची घाई असते. पण दोघेही बाहेर पडल्यावर पुढचा अर्धा तास माझ्या स्वतःचा असतो. गरमागरम चहाचा कप घेऊन फ्रेंच विंडोवर बसून सकाळच्या सूर्योदयाचा नजरेने आस्वाद घेणं याहून स्वर्गसुख काय? आणि कानावर रेडीओचे सूर म्हणजे सोने पे सुहागा. पावसाळ्यात तर अधिकच छान वाटतं. डोंगरावर पडणारा पाऊस बघून आपण थंड हवेच्या प्रदेशात आहोत की काय असा भास होतो. मी पण त्यात हरवून जाते. कधीकधी पावसाळ्यात इंद्रधनुष्याचं पण दर्शन घडतं.
आमच्याकडे कोणीही पाहुणे आले की दिवाणावर न बसता विंडोच्या कट्ट्यावर बसतात. अजून एक महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे येथून आम्हाला बस जाताना दिसते. आमच्याकडे दोनच बस येतात. मिरारोडला आणि बोरिवलीला जाणारी. खिडकीतून बस वर जाताना दिसली की आम्ही खाली उतरतो. त्यामुळे बसची वाट पहाणं हा प्रकार नसतो.
उन्हाळ्यामधे वाळवण घालायला याचा खूप उपयोग होतो. प्रथम येथे ऊन देऊन मग गच्चीवर घेऊन जातो. पण सध्या आमच्यासमोर इमारतीचं बांधकाम चालू आहे. त्यामुळे माझी क्षणभर विश्रांतीची जागा कोणी हिरावून नेणार नाही ना? ही भीती वाटते. पण तोपर्यंत तरी मी माझ्या या स्वर्गसुखाचा आस्वाद घेत रहाणार आहे.
आजचं जीवन हे धावपळीचं झालं आहे. आपण सर्वचजण घड्याळ्याच्या काट्याच्या तालावर नाचत असतो. पण दिवसातला एखादा क्षण असा असतो की आपण आपल्यातच रममाण होऊ इच्छितो. माझ्या जीवनात तो क्षण मला माझ्या दिवाणघरातील खिडकी करून देते. आमचे घर दक्षिण-उत्तर आहे. त्यामुळे खिडकी पूर्व –पश्चिम येते. आम्ही खिडकी मोठी करून, फ्रेंच विंडो करून घेतली आहे. खिडकीतून डोंगरांची मनोहारी रांग दिसते. सकाळी सूर्याचं दर्शन घडतं. डोंगराआडून क्षणाक्षणाने येणारा सूर्य आपल्यालाही जीवनात पुढे-पुढे जाण्याची ऊर्जा देतो.
सकाळी साडेसहा वाजता मुलगी शाळेत आणि मिस्टर कामाला एकत्रच जातात. त्यामुळे सकाळी दोघांच्या डब्याची, तयारीची घाई असते. पण दोघेही बाहेर पडल्यावर पुढचा अर्धा तास माझ्या स्वतःचा असतो. गरमागरम चहाचा कप घेऊन फ्रेंच विंडोवर बसून सकाळच्या सूर्योदयाचा नजरेने आस्वाद घेणं याहून स्वर्गसुख काय? आणि कानावर रेडीओचे सूर म्हणजे सोने पे सुहागा. पावसाळ्यात तर अधिकच छान वाटतं. डोंगरावर पडणारा पाऊस बघून आपण थंड हवेच्या प्रदेशात आहोत की काय असा भास होतो. मी पण त्यात हरवून जाते. कधीकधी पावसाळ्यात इंद्रधनुष्याचं पण दर्शन घडतं.
आमच्याकडे कोणीही पाहुणे आले की दिवाणावर न बसता विंडोच्या कट्ट्यावर बसतात. अजून एक महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे येथून आम्हाला बस जाताना दिसते. आमच्याकडे दोनच बस येतात. मिरारोडला आणि बोरिवलीला जाणारी. खिडकीतून बस वर जाताना दिसली की आम्ही खाली उतरतो. त्यामुळे बसची वाट पहाणं हा प्रकार नसतो.
उन्हाळ्यामधे वाळवण घालायला याचा खूप उपयोग होतो. प्रथम येथे ऊन देऊन मग गच्चीवर घेऊन जातो. पण सध्या आमच्यासमोर इमारतीचं बांधकाम चालू आहे. त्यामुळे माझी क्षणभर विश्रांतीची जागा कोणी हिरावून नेणार नाही ना? ही भीती वाटते. पण तोपर्यंत तरी मी माझ्या या स्वर्गसुखाचा आस्वाद घेत रहाणार आहे.