माकडचेष्टा

>> जयवंत कोरगावकर, परळ

एकदा एक माकड वेड्यावाकड्या उड्या मारत नदीकिनारी गेलं. तिथे मस्त वारा वाहत होता. माडाची झाडं डुलत होती. इतक्यात त्याला नदीत दोरी बांधून ठेवलेली होडी दिसली. ते वाळूवरून उठले आणि त्यांनी होडीत पटकन उडी मारली. त्याबरोबर होडी डुलायला लागली. माकड आनंदाने टाळ्या वाजवू लागले आणि होडीतच नाचायला लागले. इतक्यात जोराचा वारा सुटला. माकड दात विचकून टाळ्या वाजवतच राहिले. पण वाऱ्याच्या झोताने होडीला बांधलेला दोर खसकन सुटला. त्याबरोबर होडी पुढे, पुढे जाऊ लागली. माकडाला आणखीच गंमत वाटू लागली. सोसाट्याचा वारा होडीच्या शिडात घुसला. होडीला दोन्ही बाजूंनी लाटांचा मारा बसू लागला. तेव्हा मात्र ते घाबरलं. काय करावे ते माकडाला सूचेना. तितक्यात एक सुसर होडीत घुसली तिला पाहून तर माकडाची घाबरगुंडी उडाली. आता आपण मरणार असंच त्याला वाटलं. त्याने सुसरीला विनंती केली बाई गं मला खाऊ नको. प्लीज मला वाचव. सुसरबाईंचा मूडही जरा चांगला होता. त्यांनी मनावर घेतलं आणि होडीचा दोर तोंडात धरून होडी पुन्हा किनाऱ्याजवळ नेली. त्याबरोबर माकड टुणकन उडी मारून बाहेर पळालं. त्याने सुसरीचे आभार मानले. तात्पर्य- अविचाराने केलेली गंमतही आपल्या नाशास कारणीभूत ठरू शकते.