प्रतिभा जोशी
‘सांज ये गोकुळी सावळी सावळी’ हे आशा भोसले यांनी गायलेलं गाणं फारच सुंदर आहे. सांजवेळ झाली की हळुहळू अंधारुन येतं. सगळ्या सावल्या सावळ्या होत जातात. संध्याकाळ होत होत रात्रीकडे झुकू लागते. हे या गाण्यातलं वर्णन प्रत्यक्ष आपल्या डोळ्यासमोर साकारत जाते. ही जादू सुधीर मोघे यांच्या शब्दांनी आणि श्रीकांत मोघे यांच्या संगीताने घडवली आहे. साधं सोपं वाटलं तरी काहीशा अवघड चालीतलं हे गाणं ऐकताना आशा भोसले यांचा गोड आवाज आपल्या मनावर गारुड करत जातो आणि आपण त्या शामरंगात नाहून निघतो.
सांज ये गोकुळी
सावळी.. सावळी
सांवळ्याची जणू साउली
धूळ उडवीत गाई निघाल्या
श्यामरंगात वाटा बुडाल्या
परतती त्यांसवे
पाखरांचे थवे
पैल घंटा घुमे राउळी
सांजवेळेला सावळ्या कृष्णाच्या सावलीची सुंदर उपमा दिली आहे. रानात चरायला गेलेल्या, वासराच्या ओढीने धूळ उडवीत भराभरा घराकडे चाललेल्या गायी, सावळ्या शामरंगात बुडालेले रस्ते, किलबिलाट करत आकाशातून घरट्याकडे उडत जाणारे पाखरांचे थवे, दूर कुठेतरी मंदिरात घुमणारा घंटानाद! किती जिवंत वर्णन आहे संध्याकाळचं.
पर्वतांची दिसे दूर रांग
काजळाची जणू दाट रेघ
होई डोहातले
चांदणे सांवळे
भोंवती सावळ्या चाहुली
माउली सांज अंधार पान्हा
विश्व सारे जणू होय कान्हा
मंद वाऱ्यावरी
वाहते बांसरी
अमृताच्या जणू ओंजळी
दूर काळोखात गडद काजळाच्या रेघेसारखी दिसणारी पर्वताची रांग, डोहात पडलेलं सावळं चांदणं, किती सुंदर कल्पना आहे. या साऱ्याला अमृताच्या ओंजळी उधळीत जात मंद वाहणाऱ्या वाऱ्याच्या बासरीची उत्तम साथ लाभली आहे. किती अप्रतिम कल्पना आहे कवीची! म्हणूनच मला हे गाणं पुन्हा पुन्हा ऐकावंसं वाटतं. ‘वजीर’ चित्रपटातील हे गाणं अश्विनी भावे या नायिकेने पडद्यावर साकारलं आहे.
‘सांज ये गोकुळी सावळी सावळी’ हे आशा भोसले यांनी गायलेलं गाणं फारच सुंदर आहे. सांजवेळ झाली की हळुहळू अंधारुन येतं. सगळ्या सावल्या सावळ्या होत जातात. संध्याकाळ होत होत रात्रीकडे झुकू लागते. हे या गाण्यातलं वर्णन प्रत्यक्ष आपल्या डोळ्यासमोर साकारत जाते. ही जादू सुधीर मोघे यांच्या शब्दांनी आणि श्रीकांत मोघे यांच्या संगीताने घडवली आहे. साधं सोपं वाटलं तरी काहीशा अवघड चालीतलं हे गाणं ऐकताना आशा भोसले यांचा गोड आवाज आपल्या मनावर गारुड करत जातो आणि आपण त्या शामरंगात नाहून निघतो.
सांज ये गोकुळी
सावळी.. सावळी
सांवळ्याची जणू साउली
धूळ उडवीत गाई निघाल्या
श्यामरंगात वाटा बुडाल्या
परतती त्यांसवे
पाखरांचे थवे
पैल घंटा घुमे राउळी
सांजवेळेला सावळ्या कृष्णाच्या सावलीची सुंदर उपमा दिली आहे. रानात चरायला गेलेल्या, वासराच्या ओढीने धूळ उडवीत भराभरा घराकडे चाललेल्या गायी, सावळ्या शामरंगात बुडालेले रस्ते, किलबिलाट करत आकाशातून घरट्याकडे उडत जाणारे पाखरांचे थवे, दूर कुठेतरी मंदिरात घुमणारा घंटानाद! किती जिवंत वर्णन आहे संध्याकाळचं.
पर्वतांची दिसे दूर रांग
काजळाची जणू दाट रेघ
होई डोहातले
चांदणे सांवळे
भोंवती सावळ्या चाहुली
माउली सांज अंधार पान्हा
विश्व सारे जणू होय कान्हा
मंद वाऱ्यावरी
वाहते बांसरी
अमृताच्या जणू ओंजळी
दूर काळोखात गडद काजळाच्या रेघेसारखी दिसणारी पर्वताची रांग, डोहात पडलेलं सावळं चांदणं, किती सुंदर कल्पना आहे. या साऱ्याला अमृताच्या ओंजळी उधळीत जात मंद वाहणाऱ्या वाऱ्याच्या बासरीची उत्तम साथ लाभली आहे. किती अप्रतिम कल्पना आहे कवीची! म्हणूनच मला हे गाणं पुन्हा पुन्हा ऐकावंसं वाटतं. ‘वजीर’ चित्रपटातील हे गाणं अश्विनी भावे या नायिकेने पडद्यावर साकारलं आहे.