राफ्टिंगची भीती गेली

अमित करवंदे

व्हीसीआरसीच्या वार्षिक उत्सवानिमित्त एप्रिल २०१५ मध्ये आम्ही नैनीतालला गेलो होतो. जिम कॉर्बेटइथल्या २ सफारी करूनही व्याघ्रदर्शन न झाल्याने सर्वांचा जरा विरस झाला होता. आता पुढे कुतूहल आणि टेंशन होतं नदी किनारी तंबूत राहायचं आणि रिव्हर राफ्टिंगचं. शिवपुरी (ऋषिकेश) येथील तंबूतला निवार फारच छान वाटला, पण रिव्हर राफ्टिंगच्या भीतीने काळीज धडधडत होतं.
५ राफ्टमध्ये आम्ही २४ जण होतो. आमच्या नावाड्याने आम्हाला लाईफ जॅकेट बांधून काही सूचना दिल्या आणि मग मन घट्ट करून आम्ही राफ्टमध्ये स्वार झालो. राफ्टमध्ये बसण्या आणि वल्हवण्यासंबंधी सूचना आम्हाला आधीच दिल्या होत्या. मग 'गंगा मैया की जय' अशी घोषणा देत नावाड्याने आम्हाला राफ्ट वल्हवण्यास सांगितलं. नदीच्या जोरदार प्रवाहाने आमची राफ्ट जोरात पुढे जाऊ लागली आणि पुढे होतं एक रॅपिड. रॅपिड म्हणजे नदीतलं उथळ पाणी जिथे प्रवाह जोरात असतो. आमच्या नाका-तोंडात पाणी जाऊ लागलं, पण नावाड्याने सांगितल्या प्रमाणे आम्ही जोरात वल्हवू लागलो आणि असे ३ रॅपिड आम्ही पार केले. पुढे संथ पाण्यात नावाड्याने आम्हाला राफ्टच्या दोराखंडला धरून पाण्यात उडी मारायला सांगितलं. आधी आम्हाला त्याचा राग आला होता, पण आमच्या बायकासुद्धा तयार झाल्याने नाईलाजास्तव घाबरत-घाबरतच आम्ही उडी टाकली. पण लाईफ जॅकेटमुळे आम्ही तरंगु लागलो. आता मनातली भीती आता पळून गेली होती. त्यानंतर श्रीराम झुल्यापर्यंतचं १३ किमीचं अंतर आम्ही हसतखेळत पार केलं.