नायगरा धबधब्याची रोमांचकारक सफर

>> सुनील खानोलकर, वांद्रे

धबधबा हा शब्द नुसता उच्चारला तरी एक प्रसन्नतेची, तरतरी देणारी भावना जाणवते. आपल्यापैकी प्रत्येकाने आयुष्यात एकदातरी कोणत्या ना कोणत्या धबधब्या खाली चिंब भिजण्याचा अनुभव घेतलेला असतोच. माझ्या सारख्या ट्रेकरला तर ट्रेकिंग दरम्यान अनुभवलेले असंख्य धबधबे आठवू लागतात. त्यामुळेच जेव्हा या ऑगस्ट महिन्यात अमेरिका दौरा ठरला आणि त्यात ही प्रथम नायगारा हा धबधबा ठरला. तेव्हा मी अगदी रोमांचित होऊन गेलो. मुंबई ते अबुधाबी ते न्यूयॉर्क ते बफेलो ते नायगारा गाव, हा २४-२५ तासांचा थकवणारा, अंत पाहणारा प्रवास करुन आम्ही संध्याकाळी नायगारा गावात पोहोचलो. तेव्हा अगदी गळून गेलो होतो. पण जेव्हा कळलं की, धबधबा हा हॉटेलपासून अगदी चालत पाच मिनिटांच्या अंतरावर आहे. तेव्हा मी सामान रुमवर टाकून लगेच त्या जलप्रपाताकडे धावलो.

प्रथम दर्शनच इतके मनोहारी होते की, 'प्रथम तुज पाहता, जीव वेडावला' अशी माझी अवस्था झाली. त्यानंतर मी जेव्हा त्या प्रपातापाशी गेलो तेव्हा प्रत्येक वेळी त्याचे नवीन रुप मला पहायला मिळालं. मी पहाटे उठून त्यापाशी गेलो तेव्हा तर तो आणि मी दोघंच एकमेकांसमोर होतो. दुपारच्या टळटळीत उन्हात तो तळपणारा तपस्वी भासत होता तर संध्याकाळच्या मावळत्या सूर्याच्या प्रकाशात तो रंगीबेरंगी वस्त्रांचा पेहराव केलेला नवतरुणी समान वाटला. रात्री त्यावर समोरच्या कॅनडा बाजूने प्रकाशझोत सोडले जातात. पण मला मात्र तो पहाटेस दिसला तसाच आवडला. मुळात नायगारा हा त्याच नावाच्या नदीवरील ३ धबधब्यांचा समूह आहे. एक अमेरिकन फॉल, एक हॉर्स शू फॉल, तर एक ब्रायडल वेल फॉल. त्यापेकी हॉर्स शू हा सर्वात मोठा आहे. नदीचा प्रवाह दुभंगल्याने त्यात एक गोट आयलंड नावचं बेट तयार झालेलं आहे. त्या बेटावरून आपण लाकडी जिना आणि एका गुहेच्या वाटेने थेट अगदी त्या पाण्याचे तुषार अंगावर घेऊ शकावे इतक्या जवळ जाऊ शकतो. त्यासाठी सुद्धा अमेरिकन लोकांच्या अंगभूत शिस्तीनुसार आपणास एक पातळ रेनकोट आणि पायात रबरी सपाता दिल्या जातात. त्याचप्रमाणे एका क्रूझच्या माध्यमातून आपण या तीनही धबधब्यांच्या पाण्यातून खालून सैरही करु शकतो. नायगारा नदीचे ते हिरवे निळे पाणी आणि त्या धबधब्याचा कोसळणारा तो धीरगंभीर आवाज भारतात परतून इतक्या दिवसांनंतरही डोळ्यांसमोरुन जात नाही आणि कानांमध्येही गुंजन करत
आहेत.