​ ...नाही तर नाव बुडवू

>> सुधाकर रनाळकर, कल्याण

ही घटना आहे १९९४ ची. मी माझी पत्नी, मुलगी, मुलगा आणि वडील तीर्थयात्रेला काशी, मथुरा, अलाहाबाद आणि वाराणशीला गेलो होतो. सर्वात शेवटी आम्ही अलाहाबादला गेलो. ऑगस्ट महिना होता. पावसाळा असल्यामुळे यात्रेकरू तसे कमीच होते. अलाहाबादला त्यादिवशी पाऊस नव्हता. पण त्या आधी खूपच पाऊस झाल्यामुळे नद्यांना पूर आलेला होता.आम्ह नदीकाठी जाऊन देवदर्शन घेतलं. यात्रेकरू नदीकाठी गेल्यावर तेथील भटजींचा धार्मिक विधी त्यांच्याकडूनच करावा म्हणून गराडा पडतो. आम्हालापण तिथं गेल्यावर धार्मिक विधी करायचे होते. पण इथं परत येणं होणार नाही. म्हणून आम्ही तेथील ​त्रिवेणी संगम पाहायचं ठरवलं. त्याप्रमाणे संगमावर जाण्यासाठी एका नावेमधून सर्व कुटुंबीय गेलो. आमच्याबरोबर नावेमध्ये भटजीपण नावाड्याच्या परवानगीने आला. संगमावर जाताना काठावरील स्थळांची आम्हाला माहिती देऊ लागला. नाव संगमावर आल्यावर आम्ही संगम बघितला आणि परत जात असताना इतक्यावेळ गोड बोलत असणारा एकदम आम्हाला धमकावून म्हणाला, 'माझ्याकडून तुम्ही धार्मिक विधी केले नाहीत तर ही नाव आम्ही इथेच बुडवून टाकू'. नावाडीसुद्धा यात सामील होता. आमच्या बाजूला इतर दुसऱ्या नावाही नव्हत्या. आम्ही हतबल झालो आणि त्याचीच मागणी मान्य केली. त्याने मागितलेली पुजेची सर्व रक्कम दिली. काठावर आल्यावर मात्र आम्ही रितसर पोलिसांकडे तक्रार नोंदवली. जर आम्ही त्याची मागणी मान्य केली नसती तर खरंच त्याने नाव बुडवली असती. आजही त्या जुन्या प्रसंगाची आठवण येते आणि केवळ नशिबाने आम्ही सर्व वाचलो म्हणून देवाचे आभार मानावे तेव्हढे थोडेच आहे. तो क्षण आम्हा कुटुंबियांचा खरोखर अत्यंत कसोटीचाच होता.