माणुसकीचं दर्शन

माझी आई सुनंदा जोगळेकरचं २००८ साली कर्करोगानं निधन झालं. गर्भाशयाच्या कर्करोगाचं निदान झाल्यावर ज्यांनी-ज्यांनी २००४ ते २००८ या काळात आम्हाला मदत केली, त्या सर्वांचे आभार मानण्यासाठी केलेला हा लेखन प्रयत्न. आईला कर्करोगाचं निदान झाल्यावर मी आणि वडील खचून गेलो होतो; पण फॅमिली डॉक्टर नंदकिशोर पाळंदे यांनी आम्हाला धीर दिला. शेजारी राहणाऱ्या सहस्रबुद्धे यांनी डॉ. शैलेश पुणतांबेकर यांच्याकडे जाण्याचा सल्ला दिला.रिपोर्ट पाहिल्यावर डॉक्टरांनी सांगितलं, की आपण यांना यातून बाहेर काढू. त्यावेळेपासून माझे वडील आणि डॉ. पुणतांबेकर यांच्यात जिव्हाळ्याचं नातं तयार झालं, जे आजही टिकून आहे. माझ्या आईची त्यांनी अतिशय मनापासून काळजी घेतली. त्यांच्या गॅलक्सी लॅप्रोस्कोपी हॉस्पिटलच्या सर्वच कर्मचाऱ्यांनी अतिशय मदत केली आणि शेवटपर्यंत तिला वाचवण्याचा प्रयत्न केला.
केमोथेरपीनंतर रक्ताची चाचणी करायला लागायची तेव्हा आम्ही डॉ. मंदार परांजपे यांच्याकडे जायचो. त्यांच्या स्टाफनं केलेली मदत मी आजन्म विसरणार नाही. माझ्या ऑफिसमधल्या सहकाऱ्यांचे, नातेवाईकांचेही आभार. विशेषतः कुंदा मावशी, लता मावशी आणि बाळू मामा यांनी आम्हाला जो आधार दिला त्याची तुलना कशाचीच करता येणार नाही. आणि अखेर माझ्या आईचेही आभार. जाता-जाता तिनं मला वारंवार सांगितलं, की माणसं जोडत राहा. जोपर्यंत माणसं जवळ आहेत, जिवंत आहेत तोपर्यंत त्याची कदर कर. काळजी कर. एकदा का ती व्यक्ती आपल्याला सोडून गेली, की काही उपयोग नसतो. व्यक्त केलेल्या दुःखालाही काहीच अर्थ राहत नाही. एकंदरितच आईच्या आजारानं मला माणसातल्या माणुसकीचं दर्शन घडवलं.