बहीण नव्हे मैत्रीणच

रीना महिंद्रकर, वाळकेश्वर

माझी धाकटी बहीण म्हणजे प्रसन्न हवेची जणू झुळुक आहे. मला आयुष्यात नेहमीच माझ्या बहिणीची खंबीर साथ मिळाली. माझ्यावर निःस्वार्थ प्रेमाची उधळण करणारी आणि जीवलग मैत्रिणीप्रमाणे दृढ विश्वास ठेवणाऱ्या माझी बहिण प्रज्ञाचे आभार मानायचे आहेत. मी स्वतःला फार नशीबवान समजते की, मला प्रज्ञा सारखी धाकटी बहीण आहे.
शासकीय सेवेत कार्यरत असणाऱ्या प्रज्ञाला माझ्या बाबतीत नेहमी मनापासून वाटायचं की मलासुद्धा शासकीय नोकरी मिळायला हवी. मला मिळालेली शासकीय नोकरी माझ्या बहिणीने वेळीच केलेल्या धावपळीमुळे मला मिळवता आली असं म्हणायला हरकत नाही. कारण मी एका नामांकित कंपनीमध्ये कार्यरत होते आणि तेथील कार्यालयीन दिनक्रमात रुळून गेले होते. शासकीय नोकरीत अर्ज करण्याच्या अंतिम तारखेला फक्त दोन दिवस शिल्लक असताना तेथील विविध रिक्त पदांबाबत माहिती समजली. आजच्या काळात असंख्य अर्जांच्या गर्दीत मला शासकीय नोकरी मिळणं कठीण आहे, असं मला वाटत असताना प्रज्ञाने हट्टाला पेटून माझ्या शासकीय नोकरीच्या अर्जाचे सर्व सोपस्कार पूर्ण केले. अर्ज माझ्या समक्ष ठेवून माझी सही घेतली, अर्ज करण्याच्या अंतिम दिवशी मला रजा मिळत नसल्यामुळे तिने स्वतः माझा अर्ज कार्यालयात जाऊन सादर केला. यथावकाश एकाग्रतेने दिलेली लेखी परीक्षा आणि मुलाखत उत्तीर्ण करून आज मला शासकीय सेवेत रुजू होऊन सात वर्षं पूर्ण झालीत. माझं काम मनापासून समरसतेने करण्यात मला आनंद वाटतो.
आवडी- निवडी बाबत आम्ही अतिशय समविचारी आहोत. आमच्या दोघींमधे कमालीची टेलीपथी आहे. तिच्याशी बोलण्याची इच्छा असतानाचा अवकाश, क्षणात समोरून तिचा फोन येतो. तिचा स्वभाव नर्म विनोदी आणि मिश्किल असल्यामुळे तिने लहानपणापासून माझी असंख्य टोपणनावे ठेवली आहेत. तसंच प्रसंगानुरूप ती मला भन्नाट टोपण नावांनी चिडवत असते. तिची ही थट्टा मस्करी मला मनापासून आवडते. वेळ मिळेल तेव्हा आम्हाला जवळच असलेल्या मरीन ड्राइव्ह येथे फिरून यायला फार आवडतं. आम्ही मावळतीच्या सोनेरी सूर्य किरणांनी न्हाऊन निघालेल्या मरीन ड्राइव्हच्या कट्ट्यावर बसून प्रज्ञा बरोबर निवांतपणे गुजगोष्टी करत बसतो. समुद्रात विसावणारा सूर्यास्त न्याहळताना मनात हाच विचार येतो की, मला जन्मोजन्मी हीच बहीण मिळू दे.