सेवानिवृत्तीचा सुखद धक्का

तो ३० जानेवारी २०१५चा दिवस मी कधीच विसरणार नाही. मी मनपा शाळेत मुख्याध्यापक पदावर कार्यरत होते. ३१ जानेवारी २०१५ला मी सेवानिवृत्त होणार होते. ३० जानेवारीला जया एकादशी होती आणि तो माझा तिथीनं ५८वा वाढदिवस होता. ३१ जानेवारी हा तारखेनं वाढदिवस होता.
मला ३० जानेवारीला शाळेत लवकर जायला सांगितलं. माझ्या मुलानं, ओंकारनं घाईच केली. शाळेतील शिक्षकांनी पार्टीचं नियोजन केलं होतं. जेवणाच्या वेळात पार्टी झाली. घड्याळात पाच वाजले. शाळा सुटायला अर्धा तास बाकी होता. उद्या शाळेतील सेवेचा शेवटचा दिवस. अशा विचारात असताना ऑफिसमध्ये माझा धाकटा भाऊ, धनंजय झाडे आला. मी चकीत झाले. त्याला मी म्हटलं, ‘अरे अचानक?’ त्यानं उत्तर दिलं, ‘तुझा सेवेचा शेवटचा दिवस म्हणून घ्यायला आलो.’ मी म्हणाले, ‘अरे उद्या शाळेत यायचं आहे...’ मला जरा आश्चर्यच वाटलं. ऑफिसमधून आम्ही दोघं निघालो, तर माझी मोठी ताई दिसली. पुतण्या महेंद्र चांडगे फोरव्हिलर घेऊन थांबलेला. फारच नवल वाटलं. घरी आले, तर दारातच मोठी रांगोळी आणि ओवाळण्यासाठी पाचजणी उभ्या होत्या. घराचं रूप पूर्ण बदललं होतं. टीपॉयवर सुंदर साडी आणि टीपॉय भरेल एवढा मोठा, पुस्तकाच्या डिझाइनचा केक. बापरे! एक-एक आनंदाचा धक्का बसत होता. माझं घर सासर, माहेरच्या नातलगांनी भरून गेलं होतं.
मला काही सुचेना. मला व ह्यांना खुर्चीत बसवलं. केक कापून झाला. ह्यांनी मला आवडणाऱ्या डिझाइनची अंगठी घातली. मी त्यांना हळूच म्हटलं, ‘अहो, मला थोडीशी कल्पना द्यायची.’ त्यांनी मला उत्तर दिलं, ‘तू शाळेत गेल्यावर हे सगळं तुला समजू नये, म्हणून माझा मोबाइल ओंकारनं ताब्यात घेतला.’ ओंकारनं सगळं ठरवलं आणि सर्वांच्या मदतीनं साकार केलं.घरात सगळे आलेले पाहून मन भरून आलं. असा हा दिवस मी कधीच विसरणार नाही. धन्यवाद ओंकार.