आई हवीच!

विजयकुमार देसले, शहापूर
दैनंदिन जीवन जगत असताना प्रत्येक दिवस काही ना काही घेऊन येत असतो. माझ्याही जीवनात असाच एक काळा दिवस आला. तो दिवस होता ९ जून १९९०चा. जीवनातील अत्यंत दुःखदायक दिवस. या दिवशी माझी आई (ताई) आम्हा चार भावंडांना सोडून स्वर्गवासी झाली. मी त्यावेळी आठवी पास होऊन नववीला गेलो होतो. तीन बहिणी माझ्यापेक्षाही लहान होत्या.
अत्यंत खडतर परिस्थितीत तिने शालेय शिक्षण पूर्ण केलं. शिकण्याची जिद्द कायम होतीच. वडिलांच्या प्रेरणेने लग्नानंतर विशेषतः माझ्या जन्मानंतर तिने डी. एड पूर्ण केलं. बी. एड ही शैक्षणिक अर्हता प्राप्त करुन जिल्हा परिषद केंद्रशाळा पडवळपाडा येथे १९८४ साली अध्यापन सेवेत रुजू झाली. माझी पहिली शिक्षिका तीच होती. आई- वडिलांनी अध्यापन केलेल्या शाळेतच मी आता शिक्षक म्हणून रुजू आहे, ही एक योगायोगाची बाबच म्हणावी लागेल. तिने केलेले सुसंस्कार आजही आठवतात आणि त्या संस्कारांच्या शिदोरीवरच सर्व काही सुरु आहे.
साधारण १९८४ला अध्यापन सेवेस प्रारंभ आणि १९९०ला तिचा मृत्यू झाला. केवळ सहा वर्षांची सेवा करण्याची संधी तिला मिळाली. त्या काळात शिक्षिका असून कोणत्याही प्रकारच्या मोठेपणाची भावना तिच्यामध्ये नव्हती. कार्यतत्परता, शांत आणि संयमी स्वभाव, मिळून मिसळून राहण्याची वृत्ती यांचा सुरेख संगम तिच्या ठायी होता. त्यामुळे आजही तिचं नाव मोठ्या आदराने लोकांकडून ऐकावयास मिळतं. खरंच अभिमान वाटतो तिच्यापोटी जन्म घेतल्याचा. आम्ही चारही भावंडं अध्यापन क्षेत्रातच काम करतोय. सर्व सुखसोयी आहेत. पण दुःख आहे आई नसल्याचं. साधारण १९९०पासून एकही वर्ष असं गेलं नसेल की मला ९ जून या दिवसाची आठवण आली नसेल. तिच्यासाठी मला काहीच करता आलं नसल्याची भावना मनात मात्र कायम राहिली आहे. सरतेशेवटी एवढंच म्हणावंसं वाटतं, 'स्वामी तिन्ही जगाचा आईविना भिकारी'.